σιλεὺς περιελθὼν τὴν μικρὰν πόλιν ἐπευφημήθη ὑπὸ πάντων ζωηρῶς.
Κατὰ τὰς ἑπομένας δὲ ἡμέρας ἐγένοντο ἀγῶνες δρόμου, πηδήματος καὶ ἱππασίας. Τέλος δὲ ἐπεσφραγίσθησαν αἱ ἑορταὶ διὰ χοροῦ δοθέντος ὑπὸ τῆς κοινότητος Ἀθηνῶν, καθ’ ὃν παρέστη καὶ ὁ βασιλεὺς Ὄθων, ὃν ἐδέξατο καὶ προσεφώνησεν ἡ Ἑλληνὶς Ἀγγελικὴ Λιανοσταφίδα λίαν ἐπιτυχῶς.
Μετὰ τὴν ἀνάρρησιν ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Ὄθωνος καὶ τὴν κατάπαυσιν τῶν πρὸς τοῦτο τελετῶν καὶ ἑορτῶν, ὁ πολιτικὸς κόσμος ἀνέμενε περιέργως τὴν νέαν ὑπουργικὴν μεταβολήν, ἐξ ἧς ἤθελε κρίνει περὶ τῆς πορείας, ἣν θὰ ἠκολούθει ὁ ἀναλαβὼν τὰς κυβερνητικὰς ἡνίας μονάρχης. Πράγματι δὲ ὁ μὲν Ι. Κωλέττης διωρίσθη σύμβουλος τῆς Ἐπικρατείας καὶ πρεσβευτὴς ἐν Παρισίοις, ὁ δὲ Ἄρμανσπερ ἀρχιγραμματεὺς ἤ, κατὰ τὸ κείμενον τοῦ διορισμοῦ ἀρχικαγγελάριος.
Ὁ διορισμὸς οὗτος βεβαίως δὲν εὐηρέστησεν εἰς πάντας· οἱ συνταγματικοὶ δὲ διεῖδον ἐν αὐτῷ μοναρχικὴν τάσιν, πάντες δ’ οἱ πολιτευόμενοι προεῖδον τὸν ἀποκλεισμὸν αὐτῶν ἀπὸ τῆς ἀνωτάτης θέσεως καὶ τὴν μέλλουσαν διατήρησιν τῶν ξένων, παρὰ τὴν ἀναχώρησιν τοῦ Ἔϊδεκ. Τὸ περιεργότερον ὅμως ἦτο ὅτι ὁ ἀρχιγραμματεὺς ἐκηρύσσετο οἱονεὶ ἀνεύθυνος, καίπερ σχεδὸν πρωθυπουργὸς ἅτε πρόεδρος ὧν τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, ὅτι οἱ ὑπουργοὶ μετὰ τούτου καὶ μόνον ἤθελον συνεργάζεσθαι καὶ ὅτι πάντα τὰ ἔγγραφα ὑπογραφόμενα ὑπὸ τοῦ βασιλέως ἤθελον φέρει πλὴν τῆς ὑπογραφῆς τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργοῦ καὶ τὴν τοῦ ἀρχιγραμματέως Ἄρμανσπεργ. Πρὸς τούτοις δὲ διώρισε τὸν Ν. Γ. Θεοχάρην ἐπὶ τῶν Οἰκονομικῶν, τὸν Ι. Ρίζον Νερουλὸν ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Ἐξωτερικῶν, τὸν Δ. Πραΐδην ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης καὶ προσωρινῶς τῶν Ἐσωτερικῶν καὶ τὸν Σμὰλτς τῶν Στρατιωτικῶν καὶ προσωρινῶς τῶν Ναυτικῶν.
Ἐντεῦθεν λοιπὸν οἱ πάντες διηρώτων πρὸς τί ἡ νέα αὕτη θέσις τοῦ ἀρχιγραμματέως. Διότι εἶχον ἐλπίσει ὅτι ὁ βασιλεὺς ἀναλαμβάνων τὴν διοίκησιν τῶν πραγμάτων τῆς χώρας ἤθελε προσκαλέσει Ἕλληνας περὶ ἑαυτὸν συμβούλους, ὡς ἦτο ὀρθὸν καὶ δίκαιον, ἀλλ’ ἡ διάψευσις τῆς ἐλπίδος ταύτης ἐξηφάνισε τὴν χαρὰν τὴν ἐπὶ τῇ ἐνηλικιώσει τοῦ βασιλέως τόσον γηθοσύνως διαχυθεῖσαν ἔν τε
