Μόλις εἶπαν λιβάδια καὶ βράχοι·
«Ἡ Τουρκιὰ μὲ τὴν Κρήτη παλεύει!»
Ἐχυθῆκαν ’ς τὴν ἄσπονδη μάχη,
Ὠς νὰ ἐτρέχαν σὲ γάμου χαρά.
Τὸ πουλὶ ’ποῦ μακρυὰ ταξειδεύει,
Τέτοια ὁρμὴ ’ς τὴ φτεροῦγα του βρίσκει,
Ὅταν αὔραις, ἀρώματα κ’ ἴσκοι
Τὸ προσμένουν ’ς τὴ νέα κατοικιά.
Ἄχ! ’ς τὴ μέση ἀπὸ χίλιους κινδύνους,
Πεῖνα, δεῖψα καὶ λίθινο στρῶμα
Νὰ προσφέρῃ ἐδυνήθη ’ς ἐκείνους
Τῶν ἡρώων ἡ πολύπαθη γῆ.
Ἀλλ’ ἐκεῖ πολεμοῦν, καὶ τὸ χῶμα
Ἀπὸ αἷμα θεόργιστο βρέχουν·
Πολεμοῦν, καὶ ’ς τὸ πλάγι τους ἔχουν
Τὰ ξεφτέρια τῆς Ἴδας ἐκεῖ.
Μία θερμὴ τοὺς ἀντάμωσε ἀγάπη,
’Ποῦ κανένας ποτὲ δὲ θὰ σβύσῃ·
Τ’ ἄγριο ξίφος τοῦ Τούρκου, τ’ Ἀράπη
Πάντ’ αὐτοὺς ἑνωμένους θὰ βρῇ·
Μήτε θέλει σκληρὰ τοὺς χωρίσῃ
Τῆς Εὐρώπης τουρκόφιλο γράμμα·
Ἢ θὰ ζήσουν ἐλεύθεροι ἀντάμα,
Ἢ ’ς τὴ μάχη θὰ πέσουν μαζῇ.
