Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—11—
Μ’ ἕνα βλέμμα ἐσὺ τῆς Πλάσης
Πικραμένε βασιλῃὰ,
Ἔχεις τρόπο ν’ ἀγκαλιάσῃς
Κάμπους, ῥάχαις καὶ βουνά.
Πρὶν ἐδῶθε ξαναφύγω,
Τί σὲ θλίβει δὲ μοῦ λές;
Τ’ ἄνθη ἐγὼ ’ς τὸν ἥλιο ἀνοίγω,
’Σ τὴν ἐλπίδα ταῖς καρδιαῖς.
Τὸ Παλληκάρι.
Πνεῦμα ὁλόχαρο, δὲ σ’ εἶδα
Μὲ ἀναγάλλιασι ποτέ·
Κλαίω τὴ μαύρη μου πατρίδα·
Εἶμαι ἀναίσθητος γιὰ σέ.
Τί ξαλάφρωσι νὰ λάβω,
Βλέποντάς σε τώρα ὀμπρός;
Δὲν εἶν’, ὄχι, γιὰ τὸ σκλάβο
Τέτοια κάλλη, τέτοιο φῶς.
