Χάκη ποὔκανε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του στὴν Ἀφρικὴ νἄχει φυλάξει τοὺς χυμοὺς ἀπὸ ξωτικὰ λουλούδια καὶ βοτάνια. Ὁ Λιαπῆς φανταζόντανε, πῶς μέσα σ’ αὐτὰ θὰ εἴταν κι’ ἕνα γιομάτο ἀπὸ φαρμάκι! Ποιὸς ξέρει! μὲ ποιὰ ἀπέραντη χαρὰ τὰ κοιτοῦσε νὰ σπινθηροβολοῦν παράξενα. Θὰ μποροῦσε ἀκόμα ὁ ἴδιος νὰ τὰ δοκιμάσει γιὰ νὰ βρῆ τὸ θανατερὸ ρευστό. Ἅπλωνε τὰ χέρια του, νὰ τ’ ἀγγίξει, νὰ τὰ χαϊδέψει, σὰν ἕνα ἀγαπημένο πολύτιμο πράμμα! Γι’ αὐτὸ δὲν κατάλαβε τὸν κόσμο ἐκεῖνον, ποὔφεβγε, οὔτε καὶ τὸ γιατρὸ τὸν ἴδιο, ποὔχε βγεῖ ἀπ’ τὸ γραφεῖο του δείχνοντας ἕνα κομμάτι ἀπ’ ἄσπρο χαρτὶ στοὺς πελάτες του κι’ ἕτοιμος νὰ προλάβει ἕνα ἄλλον ἄρρωστο ποὺ τὸν καλοῦσε στὸ σπίτι του.
Εἴταν ἀνάγκη νὰ περάσει μπροστά του νὰ τὸν κοιτάξει κατάματα, μ’ ἕνα τρόπο σὰν νὰ τοὔλεγε πὼς δὲν πρέπει νὰ περιμένει περισσότερο, γιὰ νὰ σηκωθεῖ μὲ κόπο σὰν νἄταν μουδιασμένος χωρὶς νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει, ποῦ βρισκότανε. Σὲ δυὸ μέρες ξαναῆρθε μὲ τὴν ἴδια ἀκρίβεια. Στὴν πόρτα τοῦ γιατροῦ διάβασε τὰ ἑξῆς: «Τὸ ἰατρεῖον μετεφέρθη στὸ δεύτερο πάτωμα, δεξιά». Πῶς τοῦ ἐφαίνονταν ἡ σκάλα αὐτή! Γύριζε στὸ μυαλό του σὰν ἕνας ἴλιγγος, νόμιζε πὼς κυλοῦσε πρὸς τὰ κάτω χωρὶς νὰ σταματήσει πουθενά. Ἐπι τέλους εἶχε φθάσει. Τοὖχε ἀνοίξει μιὰ νέα γυναῖκα ξανθιά, ψηλή, σφιγμένη μέσα στὸ κοστούμι τῆς νοσοκόμας. Μ’ ἕνα χαμόγελο τοὖπε. -Εὐτυχῶς δὲν θὰ περιμένετε καθόλου! Ὁ κ. Δόκτωρ ἔρχεται ἀμέσως.- Δὲν πρόφθασε νὰ τὸν ἀφίσει μόνο του στὴ σάλα ἐκείνη μὲ τὸ λαμπικαρισμένο παρκέτο καὶ τὸ δυνατὸ φῶς ποὔπεφτε ἀπ’ τὰ μεγάλα παράθυρα στὰ καινούργια ἐκεῖνα ἔπιπλα καὶ ὁ κ. Λιαπῆς γύρισε πρὸς τὴν ἔξοδο. Ζητοῦσε μὲ φόβο νὰ βγεῖ ὄξω, σὰν νὰ μπῆκε σ’ ἕνα ξένο σπίτι σὰν νὰ μὴν εἴτανε στὴ σάλα τῆς ἀναμονῆς τοῦ γιατροῦ Χάκη!...
ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΒΑΛΤΑΔΩΡΟΣ
