Φαίνουσα πρῶτον εἰς ψυχὰς ὀλίγων φιλοσόφων,
Ἔγινεν ἤδη γυναικῶν καὶ τῶν παιδίων κτῆμα.
Ὁ μάρτυς μάρτυρα καλεῖ, τὸ θῦμα καλεῖ θῦμα.
Οὕτως ἐμπρὸς τῶν ἀπηνῶν τῆς Ῥώμης Ἀνθυπάτων
Παρθένοι φέρουσαι στολὴν τὴν ὡραιότητά των,
Καὶ εἰς τὰ στήθη θλίβουσαι τὸν πάσχοντα θεόν των,
Περιεφρόνουν καὶ πυρὰ καὶ στόματα λεόντων.
Καὶ ὅσον ἔῤῥεεν εἰς γῆν τὸ αἷμα τῶν σφαγίων,
Ἡ φάλαγξ πλείων τῶν πιστῶν ἀπέβαινε καὶ πλείων,
Καὶ ηὔξησε κ’ ἐπλήρωσε τῆς Μοναρχίας ὅλης
Τὰς πόλεις τῆς Ἀνατολῆς, τῆς Δύσεως τὰς πόλεις,
Καὶ οἴκους τοὺς Καισαρικοὺς, καὶ στρατηγῶν τοὺς λόχους,
Καὶ τέλος τοὺς θεοὺς αὐτοὺς τῆς γῆς τοὺς ἀγερώχους
Ἠνάγκασ’ ἐκ τοῦ θρόνου των πρηνεῖς νὰ καταβῶσι,
Καὶ τὸν θεὸν τοῦ πένητος θεόν των ν’ ἀσπασθῶσι.
Ἅμα πρὸς αἰώνιόν μου
Αἶσχος, ὡς δι' ἀστραπῆς
Ἔλαμψας ἐνώπιόν μου
Καλὴ τόσον κ' εὐπρεπὴς,
Ἡ καρδία μου ἐμάνη,
Καὶ ὡρκίσθην μέχρις οὗ
Ἡ ἐπήρειά μου φθάνει,
Μάχην, μάχην κατὰ σοῦ·
