Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/95

—87—

Καὶ ἄλλας πόλεις ἔρχεται ἡ λάβα του νὰ φάγῃ;
Σῶμα μὲ σῶμα, ἀπνευστεὶ, δι’ ὅπλων, δι’ ὀδόντων,
Μάχονται καὶ ἀνακινοῦν ἀέρα, γῆν καὶ πόντον
Ὁ δαίμων τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἐλευθερίας
Κ’ ὁ δαίμων τοῦ δεσποτισμοῦ καὶ τῆς κτηνώδους βίας,
Ὁ κῆπος τῆς Ἐδὲμ, ἡ γῆ τῶν μύρων καὶ ζεφύρων
Καὶ τῶν ἐρωτικῶν παλμῶν καὶ τῶν τερπνῶν ὀνείρων,
Ὅπου μὲ μαῦρα ὄμματα ὡραῖαι Ἰταλίδες
Σὲ νεύουν καὶ τὸν οὐρανὸν μὲ τὰς τρυφάς του εἶδες,
Ὅπου ἡ λόγχη σκωριᾷ κ’ εἶν’ ὀκνηρὰ τὰ ἔχθη,
Παλαίστρα συμφορᾷς, σκηνὴ τοῦ τρόμου ἐξελέχθη.
Ἡ νὺξ δὲν ἐπισπᾷ ἐκεῖ, τῶν ἡδονῶν ἡ ὥρα,
Κατόπιν κώμους καὶ φαιδρὰς καθαρῳδίας τώρα·
Καὶ ὅταν φέρουσα τὸ φῶς δειλὴ αὐγὴ προβαίνῃ,
Μ’ αἷμα τὸν δρόμον τ’ οὐρανοῦ ἀντὶ μὲ ῥόδα ῥαίνει.
Ὡς δράκων μέλας εἰς λαιμὸν παρθένου ἁβροτάτης,
Ἐνῷ κοιμᾶτ’ αὐτὴ, περνᾷ, κ’ ἀθῶος ἐξ ἀπάτης,
Συστρέφεται ὡς ὀρμαθὸς σμαράγδων καὶ ὑφέρπει
Παντοῦ, διότι ἡ ἰκμὰς τοῦ σώματος τὸν τέρπει·
Ἀλλ’ ἂν κινήσῃ ἐλαφρὰ ἕν μέλος της ἐκείνη,
Τὴν ἔπνιξεν ἐλελιχθεὶς καὶ ἄπνουν τὴν ἀφίνει·
Ὁμοίως, ὦ Νεάπολις, καὶ σὲ ὁ τύραννός σου
Σ’ ἐφείδετ’ ὅσον ὁ βαθὺς διήρκει λήθαργός σου,
Ἀλλ’ ἅμα ἔδειξας πῶς ζῇς, ὦ τάλαινα, φρυάττων,
Μιαιφονώτατος, σφαγῆς σ’ ἐνέπλησε κ’ αἱμάτων.
Πλὴν χαῖρε, χαῖρε, ὦ σεμνὴ, ἁγνὴ Ἐλευθερία·
Νικᾷς, καὶ τῶν λαῶν ἰδοὺ κατέστης ἡ θρησκεία.
Ἡ οὐρανία σου λαμπὰς εἰς τῆς νυκτὸς τὸν ζόφον