Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/90

—82—

Σκῆπτρα καὶ στέμματ’ ἀκτινοβόλα,
Καὶ τ’ ὄναρ δείξῃς τῆς φαντασίας
Κρεῖσσον πολλάκις τῆς ἀληθείας!—

Αὐτὰ σὲ λέγουν αὐτὰ, ὦ πόλις
Κλεινὴ, οἱ ἄφρονες τῆς γῆς ὅλης.
Ἀλλ’ ἡ Ἑλλὰς μὲ φωνὴν μεγάλην,
Ἰδὲ ἐμὲ, καὶ ἀνάστα πάλιν!
Σὲ κράζει· ζῶσα ἡ Σπάρτη εἶναι,
Καὶ σὲ ἀσπάζονται αἱ Ἀθῆναι.
Κ’ ἡ δούλη ἔτι αὕτη ἐν τάχει
Ἀποσοβοῦσα λύπας καὶ ἄχη,
Μετὰ πρωτίστων ὁμοία κ’ ἴση
Ἐθνῶν ὡς πρῴην θὰ συγκαθήσῃ.
Καὶ τὴν φωνήν της ἤδη ὑψόνει·
Χαῖρε, σὲ λέγει, καὶ εὐδαιμόνει,
Εἴτε τῶν πάλαι Δόγων τὴν χήραν
Ἐπαναλάβῃς αὖθις πορφύραν,
Ἢ συνασπίσαντες τὰς καρδίας
Οἱ υἱοὶ ὅλοι τῆς Ἰταλίας,
Σφίγξετ’ εἰς μίαν κοινὴν πατρίδα
Τὴν φυλὴν πᾶσαν τὴν ἰταλίδα.
Πλὴν ἐλευθέρα μ’ ἄλλους ἢ μόνη,
Χαῖρε, ὤ! χαῖρε καὶ εὐδαιμόνει!

Ὁ Θεὸς οὗπερ εἶν’ ἡ ἡμέρα
Καὶ ἡ νὺξ, λέγει πρὸς τὸν ἀστέρα,
Φανοῦ! καὶ φαίνεται· λεῖψε! ἔστη