Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/89

—81—

Καὶ αἱ ἀκταί της, νεώριά σου
Μακρὰ, ἐβόων τὸ ὄνομά σου.
Ὅταν, ὦ πόλις, τοῦ μεσαιῶνος
Σπάρτη καὶ Σύβαρις ταὐτοχρόνως,
Ἔδρεψας μέχρι κόρου κ’ ἐχάρης
Καὶ ὅσας δίδει τέρψεις ὁ Ἄρης,
Κ’ ὅσας ἡ ἄνασσα Κύπρις δίδει.
Σκιὰ εὐδαίμων! τί ζήτεῖς ἤδη;
Τί τὰ μυστήρι’ ἀναμοχλεύεις
Τῆς Μοίρας; ἤσουν, κ’ ἰδοὺ διέβης!
Ἂν εἰς τοὺς τάφους τῶν Βυζαντίων
Αὐτοκρατόρων, τὰ σκότη λύων,
Κατέλθῃ Ἄγγελος μὲ λαμπάδα,
Κ’ εἰπῇ, Ἀνάστητε! τὴν Ἑλλάδα
Ὅμως, τὸ μέγα, κάλλιστον σῶμα
Αὐτῆς, ὁ Τοῦρκος ἔχει ἀκόμα,
Ἀκόμα! θέλουν κράξει, καὶ ὅσον
Ἦσαν, θὰ πέσουν νεκροὶ δὶς τόσον!
Τοῦ παρελθόντος καὶ σὺ γλυκεῖα
Ὀμφὴ καὶ ὄνειρον Ἑνετία,
Εἰς τὰ νεκρά σου ὤ! ἄφες μέλη
Ἡ ὑπναλέα νὰ ἐπιτέλλῃ
Τῶν Ἠλυσίων αὕτη γαλήνη
Ἥτις τὸ κάλλος ἐπικαλλύνει.
Μὴ εἰς τὸν βίον ἀνεγερθεῖσα,
Εἰς κόνιν λάθῃς αἴφνης λυθεῖσα,
Μὲ τὰ κυκλοῦντά σε πέριξ ὅλα