Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—80—
ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΕΤΙΑΝ ΤΟΥ 1848.
Ἀπὸ τὰ ὕδατα τοῦ Ἀδρία
Φωνὴ ἠγέρθη ὡς θρηνῳδία
Ψυχῆς, τὸν κόσμον ἥτις ἐπόθει
Αὐτὸν κ’ ὁ κόσμος τῇ ἀπεδόθη.
Ἀλλ’ ὡς τὸν εἶδε κ’ ἔψαυσε, μένει
Ἄγνωστος, φεῦ! καὶ πρὸς πάντας ξένη.
Πρὸς τοὺς οἰκείους τὰς χεῖρας τείνει,
«Ἰδού! ἰδέτε με· εἶμ’ ἐκείνη.»
—Τῆς Μεσογείου ἡ ὑμνουμένη
Πάλαι βασίλισσα ἐπῃρμένη,
Τὶ μετὰ ζώντων, ὦ Ἑνετία,
Ζητεῖς; τί θέλεις; ἡ Ἱστορία
Καλῶς τὸν τάφον σου εἶχε κλείσει,
Καλῶς ἡ Ποίησις σὲ θρηνήσει,
Ἡ θρηνῳδὸς τῶν μεγάλων αὕτη
Λαῶν καὶ πόλεων· καὶ τοιαύτη
Ὑπῆρξας βέβαια χωρὶς φθόνον,
Τῆς εἱμαρμένης σου εἰς τὸν χρόνον.
Εἰς τοῦ Ἁγίου Μάρκου τὰς πλήρεις
Ἀνδρῶν καὶ ὅπλων ὅταν τριήρεις
Τῆς Μεσογείου ἕκαστον κῦμα
Ἔχυνε φλοῖσβον ὡς τραυλὸν ῥῆμα,
Καὶ τοὺς ἀνέμους της εἶχες ὅλους
Εὐπειθεῖς δούλους καὶ πομποστόλους.
