Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—60—
Κ’ εἰς τὸν νεκρόν σου, ὦ Ἰβραΐμη,
Πολλοὶ ἐφώναξαν, οἴμοι! οἴμοι!
Ἀλλ’ ἦτο μόνον θρῆνος χειλέων.
Πολλῶν τὸ ὄμμα ἐπρίσθη κλαῖον·
Ἀλλ’ ἦσαν μόνος κλαυθμὸς ὀμμάτων
Τὰ δάκρυά των.
Κλαίουν τ’ ἀνδράποδα τῆς Νουβίας,
Αἱ παλλακαῖ τῆς Ἀβυσσινίας
Ἅμιλλαν βάλλουν εἰς τὰς φωνάς των,
Καὶ τρέμουν ἔτι μὴ ὁ πασσᾶς των,
Τὰ γοερά των δὲν εὕρῃ μέλη
Καθὼς τὰ θέλει.
Εἷς μόνος ἤθελεν εἰς σὲ κλαύσει,
Ἂν δὲν ἀπέθνησκε προτοῦ παύσῃ
Νὰ ζῇ, εἷς μόνος, ὁ γηραιός σου
Πατήρ· πλὴν τώρα ὁ θάνατός σου
Ὡς τῶν πολλῶν τι ὄναρ ἀγρίας
Ἦλθε μανίας.[1]
Ὢ ματαιότης τῶν ἐπιγείων!
Ἡ πομπὴ αὕτη τῶν μεγαλείων
Ὡς μία Νείλου πλημμύρα πᾶσα
Ἡ ἀναβᾶσα καὶ καταβᾶσα,
Ὡς μία Νείλου πλημμύρα ἦτον
Ὅλ’ ἡ πομπή των.
- ↑ Ὁ Μεχμὲτ Ἀλῆς ὑπῆρχε τότε παράφρων.
