Ἕλληνας καὶ μάλιστα τοὺς ἐν δουλείᾳ ἔτι ζώντας. Τῶν ποιητῶν ἡ φωνὴ ὑπὲρ πᾶν ἄλλο ἐνθυμίζει εἰς αὐτοὺς τὴν πατρίδα. Οἱ ποιηταὶ, ὡς αἱ Ἑστιάδες παρθένοι τῆς
λιτὸς, ἀλλὰ κεκραμένῃ τῆς λέξεως μεσότητι κέχρηται· τῶν δὲ κωμῳδῶν μιμεῖται τὰς λεκτικὰς ἀρετὰς ἁπάσας· εἰσὶ γὰρ καὶ τοῖς νοήμασι καθαροὶ καὶ σαφεῖς καὶ βραχεῖς καὶ μεγαλοπρεπεῖς καὶ δεινοὶ καὶ ἠθικοί. Μενάνδρου δὲ καὶ τὸ πρακτικὸν θεωρητέον. » (Ἀσωπίου Ἱστορ. τῶν Ἑλλ. Ποιητῶν καὶ Συγγραφέων Σ. 587) Ἰδοὺ λοιπὸν εἰσηγμένη ἡ ἀλλόκοτος ἰδέα ὅτι ὁ Εὐριπίδης μιμεῖται τὰς λεκτικὰς ἀρετὰς τῶν κωμῳδῶν, ἐνῷ ὁ Διονύσιος οὐδέποτε ἐξήνεγκε τοιαύτην κρίσιν. Ὑπάρχει προφανὲς ὅτι τὸ «μιμεῖται» ἐκεῖνο εἶναι σφάλμα τῶν ἀντιγραφέων καὶ πρέπει νὰ τραπῇ εἰς τὸ «μιμητέον». Ὁ Διονύσιος δηλαδὴ τελειώσας τὰς περὶ Εὐριπίδου καὶ τῶν ἄλλων τραγικῶν κρίσεις καὶ μεταβαίνων εἰς τοὺς κωμῳδοὺς λέγει» τῶν δὲ κωμῳδῶν μιμητέον τὰς λεκτικὰς ἀρετὰς ἁπάσας» καὶ δίδει τὸν λόγον «εἰσὶ γὰρ καὶ τοῖς νοήμασι σαφεῖς κ. τ. λ. Μενάνδρου δὲ καὶ τὸ πρακτικὸν θεωρητέον. Τὸ θεωρητέον τοῦτο δὲν ἔπρεπε νὰ δώσῃ νύξιν εἰς τὸν Κ. Ἀσώπιον ὅτι καὶ τὸ ἀνωτέρω μιμεῖται ἦτο ἐξ ἀρχῆς μιμητέον, ὥστε νὰ μείνῃ μέχρι τοῦ «κέχρηται» διότι τὰ λοιπὰ ὅλα οὐδὲν κοινὸν πρὸς τὸν Εὐριπίδην ἔχουσι; Ἀλλὰ καὶ ὀλίγον ἀνωτέρω ἀπαντῶμεν ἕτερον ἐσφαλμένον χωρίον τοῦ Διονυσίου περὶ τοῦ αὐτοῦ Εὐριπίδου ἐπίσης ἀβασανίστως μετενεχθὲν «εἰδέ τι ἄσεμνον καὶ ἄνανδρον καὶ ταπεινὸν σφόδρα δεῖ ἐστιν αὐτὸν ἠκριβωκότα» (Σ. 534). ἔνθα τὸ ὀρθὸν εἶναι «σφόδρα ἰδεῖν ἐστιν αὐτὸν ἠκριβωκότα. » Καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἠδυνάμεθα νὰ προσθέσωμεν, ἀλλὰ σκοπὸς ἡμῶν ἐνταῦθα εἶναι μόνον νὰ ὑποδείξωμεν τὴν ἀνάγκην τῆς πρὸς τοὺς ἄλλους ἐπιεικείας καὶ περὶ τὰς κρίσεις μετριότητος. Ὁ Π. Σούτσος ὁ τοσοῦτον πικρῶς ὑπὸ τοῦ Κ. Ἀσωπίου ἐπικριθεὶς ἔγραψε τὸ μόνον ἴσως παρ’ ἡμῖν ἄξιον τοῦ ὀνόματος δραματικὸν ποίημα, τὸν Ὁδοιπόρον. Ὁ Ὁδοιπόρος εἶναι ὁ Προμηθεὺς δεσμώτης τοῦ ἀτυχοῦς ἔρωτος, τὸ δὲ Ἅγιον ὄρος ὁ Καύκασος αὐτοῦ. Ὁ Π. Σούτσος ἔγραψεν ὡσαύτως τὸ ἄριστον τῶν παρ’ ἡμῖν μυθιστορικῶν δοκιμίων, τὸν Λέανδρον, φαιδρύνας διὰ μιᾶς ἀκτῖνος ἑλληνικοῦ ἡλίου τὰ μεταφυσικὰ νέφη τοῦ γερμανικοῦ πρωτοτύπου. Ὁ Π. Σούτσος διαπρέπει ὡσαύτως καὶ ἐν τῇ δημοσιογραφίᾳ, ἐνατενίζων τοὺς ὀφθαλμοὺς, ὁσάκις λαμβάνει τὸν κάλαμον, εἰς τὴν ἔξω Ἑλλάδα, καὶ δεικνύων οὕτω πολιτικώτερον νοῦν παρὰ τοὺς ἀναστρεφομένους ἀεννάως εἰς τὸν μικρὸν κύκλον τῶν ἐσωτερικῶν παθῶν καὶ ἐρίδων. Οὗτοι μεριμνῶσι καὶ τυρβάζουσι περὶ πολλὰ, ἑνὸς δὲ ἐστι χρεία.
