Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—46—
Τὴν ὥραν ὅταν ἡ Πλειὰς πρὸς τὰς δυσμάς της νεύῃ,
Καὶ εἰς τὸν Τμῶλον ὁ γλυκὺς κορυδαλὸς ὀρθρεύῃ,
Κατάβα ὅπου αἱ σκιαὶ αὶ ἱεραὶ συχνάζουν,
Κ’ ἐρώτησε νὰ σὲ εἰποῦν τί ἔχουν καὶ στενάζουν;...
Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΑΡΟΣ
Τὸ ἔαρ τὸ γλυκὺ ἐφάνη·
Χαῖρε, ὦ φύσις θεσπεσία!
Μὲ σὲ ζωὴν ἀναλαμβάνει
Κ’ ἡ τεθλιμμένη μου καρδία.
Εἰς τὰ πολύστονά μου στήθη
Σχεδὸν ἐσίγησεν ὁ πόνος,
Σχεδὸν ἡ νάρκη διελύθη
Τοῦ αἰωνίου των χειμῶνος.
Εἰς ἄλση ὅπου μὲ τὰ ῥόδα
Κομᾷ ὁ νάρκισσος, τὸ ἴον,
Περιπλανῶ μονήρη πόδα
Ὣς τις σκιὰ τῶν Ἠλυσίων.
Κ’ εἰς τὴν ψυχήν μου αἴφνης τόσα
Γεννῶντ’ αἰσθήματα θυμήρη,
Ὁ κόλπος τοῦ Μαΐου ὅσα
Ἄνθη εὐώδη διασπείρει.
