Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—28—
ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΝΑΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ.[1]
Εἶδα τὸν ἅγιον Ναὸν
Τῆς δόξης καὶ Σοφίας,
Ὃν εὐσεβὴς ποτὲ αἰὼν
Ἀνήγειρεν εἰς τὸν Θεὸν
Τῆς ἀληθοῦς λατρείας.
Ἐπάνω του φύσις θνητὴ
Νὰ προσηλώσῃ ὄμμα
Ἐπὶ πολὺ ἀδυνατεῖ·
Θαμβοῦται καὶ τὴν γῆν ζητεῖ,
Τὸ συγγενές της χῶμα!
Ὡς ἡμεροπαγεῖς σκηναὶ
Βασίλεια καὶ θρόνοι
Ἐμπρός σου· σὲ, Ναὲ κλεινὲ,
Ὦ χειροποίητ’ οὐρανὲ,
Παρήμειψαν οἱ χρόνοι,
Ὡς ὁδοιπόροι εὐλαβεῖς
Πλησίον σου περῶντες,
Τοὺς θόλους τοὺς θεοστιβεῖς,
Τὰς καλλονὰς τὰς ἀκριβεῖς
Νὰ θίξουν μὴ τολμῶντες.
- ↑ Τὸ ποίημα τοῦτο ἐξεδόθη κατὰ πρῶτον τῷ 1847.
