Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/35

—27—

Βρέφος ἐσπαργανωμένον ἤσουν, ὦ Πατρὶς γλυκεῖα,
Κ’ ἔδειξας τῆς ἀθανάτου φύσεώς σου τὰ σημεῖα.
Τοὺς κατά σου ἐπελθόντας φοβεροὺς καὶ λευγαλέους
Δράκοντας ἀπῆγξας, ἆθλον κατορθοῦσα Ἠρακλέους.
Περὶ σὲ τὰς πολλαπλᾶς των ἥπλωσαν, ὤ φρίκη! σπείρας·
Ἀλλ’ ἐφάνησαν, θραυσθέντες ὑπὸ τὰς ἁβράς σου χεῖρας,
Εἴδωλα πηλοῦ εὐθρύπτου
Καὶ ὁ δράκων τῆς Ἀσίας καὶ ὁ δράκων τῆς Αἰγύπτου.

Τώρα δὲ εἰς νικηφόρου δάφνης μυροβόλον στρῶμα
Ἀναπαύεις τὸ ἀνδρεῖον, πολυτραύματόν σου σῶμα.
Τὴν βαθεῖαν μὴ ταράττων τοῦ πελάγους ἠρεμίαν
Ἀπαράλλακτα κοιμᾶται ὁ ἀὴρ εἰς νηνεμίαν.
Ἀλλ’ οὐαί! ἂν ἐκ τοῦ ὕπνου τοῦ μακροῦ του ἀνακύψῃ.
Τρομερώτερον στοιχεῖον δὲν γνωρίζω· εἰς τὰ ὕψη
Τὰς νεφέλας περιάγει,
Καὶ μὲ κύματα σκεπάζει τὰ πολύφλοισβα πελάγη.

Ἄκουσον! ὁ τῆς Τουρκίας λέων γηραιὸς βρυχᾶται·
Ἡρακλέους μεγαθύμου ῥόπαλον, ὦ Ἕλλην, δράττε,
Καὶ μὲ στιβαρὸν τὸν πόδα, καὶ ἀτρόμητον τὴν χεῖρα,
Τραῦμα ἔνεγκε θανάτου εἰς τὸν αἱμοβόρον θῆρα.
Ἂς ἐμέσῃ πίπτων ὅσον ἔπιεν ἀθώων αἷμα!
Σὺ δ’ ἐνδὺς τὴν λεοντῆν του καὶ ἀναλαβὼν τὸ στέμμα
Τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου,
Τῆς Ἀνατολῆς ὁ μέγας Αὐτοκράτωρ πάλιν γίνου!