Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—184—
Δύνασαι νὰ μὲ μισήσῃς,
Τύραννε, νὰ μὲ φονεύσῃς·
Πλὴν τὴν μνήμην δὲν θὰ σβύσῃς,
Τῆς ἀγάπης μας ποτέ.
Στῆς σελήνης αὐτὴ μένει
Τὴν ἐρωτικὴν γαλήνην,
Μέν’ εἰς τ’ ἄστρα γεγραμμένη
Τῆς σιωπηλῆς νυκτός,
Κ’ εἰς τὸν φλοῖσβον τῶν λειμώνων,
Κ’ εἰς τὰς αὔρας κ’ εἰς τὰ δάση·
Καὶ παντοῦ, παντοῦ, καὶ μόνον
Τῆς καρδίας σου ἐκτός.
Ὅμως τοὺς φρικτούς σου ὅρκους
Εἰς τὸν οὐρανὸν δὲν λέγω·
Φλέγοντα τοὺς ἐπιόρκους
Κεραυνὸν δὲν προσκαλῶ.
Εἰς τὰς λύπας συνειθίζω,
Τὴν καρδίαν μου βιάζω,
Πάσχω, σιωπῶ κ’ ἐλπίζω,
Κ’ εἰς τὴν τύχην προσγελῶ.
