Εἶπεν ὁ Ζεύς· ἂς ἔλθωσι πρὸς με τὰ ἔμψυχα τῆς γῆς·
Κ’ εἰς τὴν φωνὴν τῆς προσταγῆς
Εὐθὺς ὁμοῦ συνήχθησαν ὅλα τὰ ἐπὶ γῆς θνητὰ,
Ἀέρια καὶ ἔνυδρα, τετράποδα καὶ ἑρπετά.
Μεγάλη ἦτον ἡ βοὴ,
Ὁ θόρυβος, ἡ συῤῥοὴ,
Ὁπότε τὸ θεσπέσιον ἀνοίγει στόμα τοῦ Διὸς,
Καὶ ἔπεα πτερόεντα προφέρει ὁ κλεινὸς Θεός.
Ὦ κάτοικοι εἶπε τῆς γῆς, σᾶς συνεκάλεσα ἐδῶ
Διότι θέλω νὰ ἰδῶ
Ἂν ἔχει τις παράπονον νὰ ἐπιφέρῃ ἢ μομφήν
Εἰς τὴν ἰδίαν του μορφήν.
Μὴ γλωσσοδέσῃ δέ τινα ὁ φόβος ἢ ἡ ἐντροπὴ,
Ἀλλὰ μὲ θάῤῥος ἂς εἰπῇ
Τί ἄτοπον ἢ περιττὸν
Ἐννόησεν εἰς ἑαυτόν.
Διόρθωσιν εἰς τὸ κακὸν θέλω νὰ φέρω παρευθύς.
Ἐλθὲ σὺ πρῶτος, πίθηκε, λάλει χωρὶς νὰ συσταλθῇς.
Εὑρίσκεις εἰς τὸ εἶδός σου μῶμον ἢ ἔλλειψιν τινά;
—Ἐγὼ! νὰ εἴπω τίποτε εἶναι καὶ κρίμ’ ἀληθινά!
Τί ἔχω; ὅλα κάλλιστα, ὅλα μου εἶναι θαυμαστὰ,
Καὶ ἄμεμπτα καὶ ἀρεστά.
