Διεῤῥήγνυντο βοῶντες κατὰ τῶν ἑτεροχθόνων,
Ἀφανὴς τοὺς πλησιάζω, κ’ ἐκ τοῦ κόλπου μου ἐκβάλλων
Μήκωνας πολλοὺς τοὺς ῥίπτω, καὶ ἰδοὺ εὐθὺς ἀλάλων
Στόματα πολλῶν ῥητόρων καθεξῆς νεναρκωμένα,
Ὄμματα ὑπὸ τοῦ ὕπνου τοῦ πολλοῦ βεβαρημένα.
Καὶ μικρὸν μὲν πρὸς τοὺς λόγους ἤνοιγον τῶν ἀντιπάλων,
Ἀλλ’ ἐκλείοντο ἀμέσως νυσταγμένα ἔτι μᾶλλον.
Ἡ φωνή των ὅλη ἦτον νυσταζόντων χασμῳδία,
Κ’ ἔπιπτεν ἡ κεφαλή των εἰς τὰ στήθη των βαρεῖα.
Ἐν τοσοῦτῳ δὲ οἱ ἄλλοι ἠγωνίζοντο μὲ ζέσιν,
Καὶ εἰς ταύτην τοὺς ἀφῆκα τὴν κωμικωτάτην θέσιν.
Δι’ αὐτοὺς κ’ ἐγὼ τοὺς λόγους εἰς τὴν γῆν ἐνόσῳ ἔζων,
Τὰς ματαίας τῶν ἀνθρώπων διαιρέσεις περιπαίζων,
Τί, ὦ ἄθλιοι, ἐβόων, διαφέρεσθε ματαίως;
Τί ἐστὶ Θηβαῖος, Λάκων, Μεγαρεὺς καὶ Ἀθηναῖος;
Ἄφετε τὰς διακρίσεις ταύτας, καὶ ὀνομασθῆτε
Ὡς ἐγὼ μὲ ἓν καὶ μόνον ὄνομα κοσμοπολῖται.
Σὺ ἐπλάτυνας τὸν κύκλον, κ’ ἔγινες κοσμοπολίτης,
Ἀλλ’ ἐγὼ αὐτὸν στενεύσας ἔγινα πιθοπολίτης.
Ὡς κοχλίας ἡσυχάζων εἰς τὸν πίθον μου μονάχος,
Ἔβλεπα τὸν κόσμον πέριξ θορυβοῦντα ἀταράχως.
Ὅτε δὲ τὴν πόλιν στίφη ἐπαπείλουν πολεμίων,
Καὶ εἰς τὰς ὁδοὺς τὰ πλήθη ἔτρεχον τῶν Κορινθίων,
Φέροντες καθεὶς μὲ βίαν ἄλλος ξύλον, ἄλλος λίθον,
Ἔτρεχα κ’ ἐγὼ κυλίων τὸν κεράμινόν μου πίθον.
