Εὐφραίνου, ὦ ψυχή μου, τῆς κτίσεως τὰ κάλλη.
Ἡ γῆ θαυμάτων πλήρης ἐνώπιόν σου θάλλει·
Κ’ ἂν τῆς Νυκτὸς ὁ πέπλος ἐπὶ μικρὸν τὰ κρύψῃ,
Πληθὺς θαυμάτων νέων γεννᾶται εἰς τὰ ὕψη.
Γλυκεῖα νηνεμία! νυκτερινὴ γαλήνη!
Στιλπνὴ, ἀκτινοβόλος, μηνοειδὴς σελήνη
λάμπει ἐπὶ αἰθέρος εἰς δρόσον λελουσμένου,
Ὡς κόσμημ’ ἀδαμάντων εἰς μέτωπον παρθένου.
Ἡ πόλις ὅλη κεῖται ὡς ἄνθρωπος ὑπνώττων.
Κἀνένα δὲν ἀκούεις εἰς τὸν ἀέρα κρότον.
Ὡς πλὰξ χρυσοῦ ἀπέφθου τὸ πέλαγος μαρμαῖρον
Ἀντανακλᾷ τὴν λάμψιν ἑκάστου τῶν ἀστέρων.
Γλαυκὸν, γλυκὺ, γελόεν τοῦ οὐρανοῦ τὸ χρῶμα.
Νέφος οὐδὲν σκιάζει τὸ καθαρόν του δῶμα·
Καὶ διὰ τῆς μεγάλης ἐνάστρου ὀροφῆς του
Ἡ δόξα διαλάμπει καὶ χάρις τοῦ Ὑψίστου!
Ὁ μέγας γαλαξίας ὡσὰν πλατεῖα ζώνη
Ἐκ πέρατος εἰς πέρας τοὺς οὐρανοὺς κυκλόνει,
Σπόρος πυκνὸς καὶ ἄστρων φυταλιὰ μεγάλη
Ἐξ ἧς ὁ Πλάστης κόσμους διηνεκῶς ἐκβάλλει.
