Οὐδὲ εἶσαι τὸ τοῦ λύχνου φῶς τὸ λάμπον πρὸς ὀλίγον,
Ἀμαυρούμενον δὲ τέλος καὶ εἰς σκότος ἀπολῆγον.
Ἡ τοῦ Φοίβου μᾶλλον εἶσαι λαμπηδὼν ἥτις μαρμαίρει,
Καὶ εἰς μακρυνοὺς πλανήτας νὰ περιηγῆται χαίρει,
Ἅμα κλίναντος δ’ ἐκείνου πρὸς τῆς δύσεως τὰ νέφη,
Εἰς τοὺς αἰωνίους πάλιν κόλπους του ἐπαναστρέφει!
Φῶς ἱλαρὸν τὸν θόλον τοῦ οὐρανοῦ πληροῖ,
Τῶν ἄστρων ἀραιοῦνται οἱ φωταυγεῖς σωροί.
Σκιαύγεια ὡραία! μαγευτικὴ στιγμή!
Γλυκείας δρόσου ῥαίνουν τὴν φύσιν σταλαγμοί.
Τὸ φῶς μετὰ τοῦ σκότους συγχέοντ’ ἀναμίξ·
Δὲν εἶν’ ἡμέρ’ ἀκόμα, δὲν εἶναι πλέον νύξ.
Ἐκ τοῦ γλυκέος ζόφου προκύπτουν βαθμηδὸν
Βουνὰ, κοιλάδες, δάση καὶ λόφοι σωρηδὸν,
Κ’ ἡ λίμνη ἥτις στίλβει ὡς κάτοπτρον μακρὰν,
Κ’ ἡ κώμη ’ποῦ εἰς ἄκραν ὑψοῦται φαλακράν.
Ἀπὸ τοὺς κόλπους ἤδη ἀφθόνως τῆς αὐγῆς
Τὸ φῶς ὡς ἐκ μεγάλης προχέεται πηγῆς·
Ἁπλοῦται, κυματοῦται, τὰ πάντα πλημμυρεῖ,
Κ’ εἰς τὴν ἡμέραν πλέον ἡ νὺξ ὑποχωρεῖ.
