Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/158

—150—

Ὤ! διψᾷς διψᾷς νὰ μάθῃς, νὰ ἰδῇς καὶ νὰ γνωρίσῃς,
Καὶ τοῦ σύμπαντος ἐντός σου τὴν ἰδέαν νὰ ἐγκλείσῃς,
Μεγαλόβουλε ἀλλ’ ὄχι καὶ μεγαλουργὲ ψυχή μας·
Ναὶ, καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην εὐτυχίαν προετίμας
Ἂν ἠδύνασο τοῦ κόσμου ὡς τεχνίτης τὴν μεγάλην
Μηχανὴν νὰ διαλύσῃς καὶ νὰ τὴν συνθέσῃς πάλιν.

Τὸν ἀτίθασσον ἐκεῖνον ὁμοιάζεις στρατιώτην,
Ὅστις ἐκ τῆς φυλακῆς του, ὅπου τὸν κρατοῦν δεσμώτην,
Ὀνειρεύεται μεγάλας ἐποχὰς ἀρχαίας δόξης.
Ἀλλ’ εἰς τὰς γλυκείας ταύτας τοῦ νοός του ὀνειρώξεις
Βυθισμένος, ἐνῷ σπεύδει πρὸς ἀγῶνας καλλινίκους,
Τοὺς βαρεῖς συγκρούει μόνον τῶν ἀλύσεών του κρίκους.

Ἡ ἀδάμαστός σου αὕτη φύσις, ὦ ψυχή μου, πόθεν;
Πνέονται τοιοῦτοι πόθοι ἄλλοθεν ἢ οὐρανόθεν;
Ναί! τὸ μεγαλόφρον τοῦτο δῆλον εἶναι ἀναγγέλλον
Μέγα μὲν τὸ παρελθόν σου, μέγα δέ σου καὶ τὸ μέλλον,
Ἐπειδὴ ποτὲ τοιαύτας δὲν συνέλαβεν ἐννοίας
Σκώληξ γεννηθεὶς ἐκ μέσου τοῦ πηλοῦ καὶ τῆς σαπρίας.

Οὐδὲ εἶσαι σὺ τῆς λύρας ἡ καλλίφθογγος ἐκείνη
Ἁρμονία ἥτις τόσον, ὦ ψυχὴ, σὲ καθηδύνει,
Ἐνυπάρχουσα εἰς μόνην κροῦσιν τῶν χορδῶν καὶ ψαῦσιν,
Καὶ ἐκπνέουσα μ’ ἐκείνων τὴν διάλυσιν ἢ θραῦσιν.
Τοῦ τεχνίτου ἡ χεὶρ μᾶλλον εἶσαι ἡ δεδιδαγμένη,
Ἥτις καὶ μετὰ τὴν θραῦσιν τοῦ ὀργάνου παραμένει.