Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/157

—149—

Ὦ Θεὲ, ἀφοῦ τὸν κόσμον ἐκ τοῦ μηδενὸς ποιήσας,
Καὶ τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ διατάξας καὶ κοσμήσας,
Εἰς τὰ ἄποπτα ἐκεῖνα βάθη τοῦ αἰθέρος ἤρθης,
Κ’ εἰς τὸν κάλλιστον τῶν κόσμων τῶν ἀΰλων ἀπεσύρθης,
Ἔκτοτε ὡς ἡ ῥαγδαία βροχὴ ῥέουσι τὰ ἔτη,
Ἡ δὲ φύσις τὴν μορφήν της νεαρὰν φυλάττει ἔτι.

Ὡς ἐκεῖναι αἱ μυθώδεις τῶν Ἀράβων κατοικίαι,
Ὅπου ὅλαι αἱ συνήθεις πράττονται διακονίαι
Ὑπὸ ἀφανῶν πνευμάτων ἐνεργούντων ἀοράτως,
Καὶ συμπόσια μυρία συγκροτοῦνται αὐτομάτως,
Καὶ πᾶν σκεῦος τρέχει μόνον κ’ εἰς τὴν θέσιν του ἐμβαίνει,
Κ’ οὐδαμοῦ οἰκοδεσπότης, οὐδὲ χεὶρ ἐργαζομένη·

Οὕτως ὅλα τὰ τοῦ κόσμου δρῶνται ἐντελῶς, πανσόφως,
Καὶ οὐδὲ τῆς ἐργασίας κἂν ἀκούεται ὁ ψόφος.
Καὶ αἱ σφαῖραι ἀναβαίνουν, καταβαίνουν ἀεννάως,
Καὶ πλανῶνται ἀσυγχύτως εἰς τὸ μέγα τοῦτο χάος,
Καὶ ἀνύουσι προθύμως τὴν ὁδὸν τοῦ ὁρισμοῦ των,
Ἐνθυμούμεναι τὸν μόνον λόγον τοῦ Δημιουργοῦ των.

Κόσμου ἄπειροι ἀστέρων καὶ συστήματα μυρία
Πάσσουσιν ὡς χρυσῆ ἄμμος τὰ αἰθέρια πεδία,
Κ’ ἡ πληθὺς ἡ τῶν ἡλίων, κ’ οἱ ἀκάματοι πλανῆται,
Καὶ οἱ τρέχοντες μὲ κόμην λυτὴν εὔζωνοι κομῆται·
Κ’ ὁ σοφὸς ζητεῖ ματαίως ἀτενίζων εἰς τὰ ὕψη,
Τὴν ἐν τούτοις ἐνεργοῦσαν δύναμιν ν’ ἀνακαλύψῃ!