Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/156

—148—

Μὲ τὸν ἄνθρωπον συγχρόνως, ὦ θρησκεία, ἐγεννήθης,
Κ’ εἰς αὐτὸν μὲ τῆς ψυχῆς του τὴν πνοὴν ἐνεφυσήθης.
Καὶ καθὼς ὁ ἄρτος τρέφει καὶ ζωογονεῖ τὸ σῶμα,
Τῆς ψυχῆς ὁμοίως εἶσαι σὺ τὸ ζωογόνον βρῶμα.
Ἡ ψυχὴ ἡ στερουμένη σοῦ εἰς ἀτροφίαν μνήσκει,
Καὶ χαυνοῦται κατ’ ὀλίγον καὶ ἀγωνιᾷ καὶ θνήσκει.

Εἰς τὴν ἄβυσσον τοῦ βίου ὅταν πρόσω καὶ ὀπίσω
Περιβλέπων τὸ κυκλοῦν με μέγα χάος θεωρήσω,
Κ’ ἐξετάζω πόθεν ἦλθον, καὶ ποῦ θέλω καναντήσει,
Καὶ κλονίζεται ὁ νοῦς μου καὶ ἰλιγγιᾷ καὶ φρίσσῃ,
Τότε μεταξὺ τῶν τόσον καταπληκτικῶν βαράθρων
Σὺ παρίστασαι τὸ μόνον πέδον ἀσφαλὲς καὶ βάθρον.

Κάλλιστον τοῦ Ἀθανάτου δώρημα εἰς τοὺς ἀνθρώπους!
Ὑπὸ φάσεις ἐμφανίζεις σεαυτὴν μυριοτρόπους·
Πλὴν εἰς τὰς πολλὰς μορφάς σου πάντοτε ὑπάρχεις μία
Τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Πλάστην ἐθελούσιος λατρεία,
Καὶ ὁποῖον καὶ ἂν φέρῃς τίτλον ἢ ὀνομασίαν,
Θεοῦ ὕπαρξιν διδάσκεις, καὶ ψυχῆς ἀθανασίαν.

Τυφλὸς ἦτον καὶ τὰς όψεις καὶ τὸν νοῦν ὅποιος πρῶτος
Γέννημα τὸν κόσμον εἶπε τοῦ τυφλοῦ συμβεβηκότος.
Τόσον μέγεθος καὶ κάλλος καὶ πληθὺν καὶ ἁρμονίαν,
Καὶ τῶν μέσων πρὸς τὰ τέλη ἁρμογὴν καὶ συμφωνίαν,
Δύναται, σοφὲ, εἰπέ με, ὅ,τι δήποτε κᾂν πράξῃ,
Μὲ τὰς κολοβάς της χεῖρας τυφλὴ τύχη νὰ παράξῃ;