Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/155

—147—

Ὤ! ἡ δεισιδαιμονία! ἡ τῶν καρδιῶν δυνάστις!
Τρέμοντες οἱ λαοὶ ὅλοι δέχονται τὰς ἐντολάς της.
Παρὰ πόδας της ὁδεύει ἰοβόλον σῶμα σύρων,
Ὁ φανατισμὸς ὸ δράκων ὁ μὲ αἷμα τὴν γῆν φύρων,
Καὶ ὁ φόβος ὁ κρυόεις, κ’ αἱ παντοδαπαὶ προλήψεις,
Καὶ ὁ ᾅδης μὲ συμπάσας τὰς βασάνους του καὶ θλίψεις.

Ἡ ἀσέβεια δὲ πάλιν, σκότους γέννημα καὶ θρέμμα,
Πρὸς τὸν οὐρανὸν τοξεύει σαρκασμοῦ καὶ τύφου βλέμμα.
Ἡ φωνή της βλασφημία, οἱ σεμνοὶ δὲ προπομποί της
Ἄνοια, ἀκολασία, ὕβρις, τύφος καὶ θρασύτης.
Καὶ κατόπι τούτων ὅλων διανύει τὴν ὁδόν της
Ἡ ἀπελπισία βρόχον φέρουσα εἰς τὸν λαιμόν της.

Ἀλλὰ τίς ἐν μέσῳ τούτων τῶν οὐτιδανῶν γυναίων
Τίς προβαίνει μὲ τὸ βῆμα καὶ σεμνὸν καὶ θαῤῥαλέον;
Εἰς τὸ μέτωπόν της λάμπει ἡ αἰδὼς, ὴ κοσμιότης.
Εἶναι ἡ θρησκεία· χαῖρε, χαῖρε, ὦ σεμνὴ θεότης!
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ ταύτην τὴν γλυκεῖαν καλλονήν σου,
Κ’ ἀπὸ τὴν γαλήνη ἥτις βασιλεύ’ εἰς τὴν μορφήν σου.

Ὅπου σὺ πατεῖς τὸν πόδα, ἄνθη φύονται ναρκίσσου,
Καὶ σκεδάζετ’ ἀμβροσία θεσπεσία παραδείσου.
Ἡ ἐλπὶς σὲ συνοδεύει ἡ ἀείποτε γελῶσα,
Κ’ ἡ ἀγάπη ἡ γλυκύ τι καὶ ἐαρινὸν ὁρῶσα,
Ἡ ἐγκράτεια κατόπιν, εἶτα ἡ δικαιοσύνη,
Καὶ ἡ ἀνεξαρτησία καὶ ἡ μεγαλοφροσύνη.