Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/149

—141—

Ἡ φύσις ὅλη κατηφὴς καὶ ὅλη τεθλιμμένη,
Τῆς καλλονῆς της τὸν σκληρὸν καὶ τρομερὸν φθορέα
Ὡς θῦμα τὸν φονέα
Μὲ φρίκην περιμένει.

Οὐδὲ τὸ ῥόδον τὸ τερπνὸν τὴν φύσιν τέρπει πλέον,
Οὐδ’ ὁ ἡδύπνους ζέφυρος, οὐδ’ ἅπαντα τὰ ἄνθη.
Τὸ πᾶν συνεμαράνθη
Μὲ τ’ ἄνθος τῶν ἀνθέων.

Πλὴν ἂν ἡμέρας ἔζησεν ἐπὶ τῆς γῆς ὀλίγας,
Ὁποῖος ἤθελε φανῆ πολλὰ ἂν ἔζη ἔτη,
Δεκαεπτέτης ἔτι
Τὸ ἔδειξεν ὁ Ῥήγας.

Τὸ μαρτυροῦν αἱ φίλαι του αὶ Παρνασσίδες Μοῦσαι,
Πενθηφοροῦσαι σήμερον, κ’ ἐπὶ τὸν τάφον τοῦτον
Τοῦ νέου ἐραστοῦ των
Τὸν θάνατον θρηνοῦσαι.

Τὸν λάτριν σου τὸν ἔνθερμον, Μουσῶν χορεία, κλαῖε·
Θυσίαν ἔφερεν αὐτὸς ἐπὶ τοῦ ἀμολύντου
Βωμοῦ σας τὴν ζωήν του.
Κλαίεται νέοι, νέαι.

Νά! δὲν ἀκούω, φίλοι μου, τὴν θελκτικὴν φωνήν του;
Ὅπου παντοῦ καὶ πάντοτε τὰ βλέμματά μου τρέπω,
Νομίζω ὅτι βλέπω
Τὴν ἱλαρὰν μορφήν του.