Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—140—
Ἡ γλῶσσά σου ἐνόσῳ εἶν’ εὔστροφος, κελάδει·
Μιμοῦ τὴν ἀηδόνα ’ποῦ κελαδεῖ στὰ δάση·
Κ’ ἐκείνη πότε παύει τὸ λιγυρὸν νὰ ᾄδη,
Παρ’ ὅταν τῆς ζωῆς της ἡ ἄνοιξις περάσῃ;
Καὶ τότε ὅμως ὅταν ἐκείνη σιωπαίνῃ,
Ἡ μελῳδί’ ἀρχίζει εὐθὺς τῶν νεοσσῶν της·
Τῆς γηραιᾶς μητρός των τὰς ἀκοὰς εὐφραίνει,
Καὶ συνιστᾷ τὸν ὕμνον τὸν ἐπικήδειόν της.[1]
ΕΛΕΓΕΙΟΝ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ Γ. ΡΗΓΑ.
Τοῦ παγετώδους γέροντος καὶ τοῦ χιονοφόρου
Ἰδοὺ ὁ κρύος πρόδρομος μὲ ὅλα του τὰ δῶρα·
Ἡ ἐτησία ὥρα
ἰδοὺ τοῦ φθινοπώρου.
Νεφέλαι τὸν ὁρίζοντα ἀρχίζουν νὰ καλύπτουν.
Τί ὁμιχλώδης ὁ καιρός! τὰ φύλλα μαραμμένα
Ἀφίνουν ἕνα ἕνα
Τοὺς κλάδους των καὶ πίπτουν.
Εἰς τοὺς μικρούς των τὰ πτηνὰ ἐκρύφθησαν κρυψῶνας.
Ἀκούεις; πνεῦμα νότιον εἰς τὸν ἀγρὸν συρίζει
Καὶ τὸν περιῤῥαντίζει
Μὲ ὕδατος σταγόνας.
- ↑ Τὸ ποιημάτιον τοῦτο ὡς καὶ τὸ ἑπόμενον ἐγράφησαν ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ ἐκκαιδεκαετοῦς ἔτι ὄντος
