Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/144

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—136—

Πολλὰς φύουσι τὰ Τέμπη
Καὶ τῆς Θράκης αἱ κοιλάδες·
Πολλαὶ φρίσσουσιν ἀνδρείων
Ἐκεῖ κάτω μυριάδες
Βραχίονα ποθοῦσαι ὁδηγόν.



Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΕΡΑΙΟΥ


Χειμῶνος ὥρα, βαρεῖα ὥρα·
Τὸ μακρὸν Πήλιον ὅλας τώρα
Τὰς χαραδρῶδεις φωνάς του βάλλει,
Καὶ ὡς ὀρχήστρα βοᾷ μεγάλη.
Τί γλυκὺ ἔξω ἐνῷ χαλᾶται
Τὸ πᾶν, κ’ ὡς ἄστεγοι διαβάται
Οἱ σκληροὶ ἄνεμοι ὁλολύζουν,
Κ’ οἱ στεῤῥοὶ τρέμουν πύργοι καὶ τρίζουν,
Τὶ γλυκὺ, φίλε Θεσσαλὲ, ἔνδον
Τότε νὰ μένῃς, τὸν ἡδὺν σπένδων
Ἀφρὸν τοῦ φίλου μας Διονύσου,
Καὶ νὰ κιρνᾷς, καὶ οἱ σύντροφοί σου
Νὰ σὲ μιμῶνται, καὶ ὅλοι τέλος
Ἕν νὰ τονίζετε ἁβρὸν μέλος,
Κ’ ὑπὸ τῆς μέθης ἐνῷ κλονεῖσθε
Νὰ λησμονῆτε Δοῦλοι πῶς εἶσθε!