Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—133—
Πολιτικὴν σὲ ὀνομάζει
Ὁ κόσμος ὅστις ἐκθειάζει
Μ’ εὔφημον στόμα τοὺς τυράννους,
Σὲ ἥτις πόλεις ἀνατρέπεις,
Κ’ εἰς ἐρημίαν τάφων δρέπεις
Τοὺς λαμπροτέρους σου στεφάνους.
Ὦ τυραννὶς κακουργοτάτη,
Τὸ ὅπλον σου εἶν’ ἡ ἀπάτη
Ὅπου δὲν ἐξαρκεῖ ἡ βία.
Καθὼς ἡ γραῦς τοῦ Ἀρχιλόχου
Διὰ χειρὸς κρατεῖς ἐνόχου
Ὕδωρ καὶ πῦρ, ἐχθρὰ στοιχεῖα!
ΩΔΗ
ΕΙΣ ΚΑΡΟΛΟΝ ΑΛΒΕΡΤΟΝ
(1849)
Ὅταν εἰς τὸ μέτωπόν σου
Ἤστραπτε τὸ χρυσοῦν στέμμα,
Καὶ ἀπὸ τοῦ βασιλέως
Εἰς πολλοὺς τὸ γοργὸν βλέμμα
Κατήρχετο ὁ τρόμος κ’ ἡ έλπὶς,
