Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
—132—
Δοῦλος ἀλλαχοῦ, ἀνάσσει ἐπ’ αὐτῆς, ὑποδουλόνων
Κατὰ κράτος τὰς καρδίας καὶ λαῶν καὶ ἡγεμόνων.
Καὶ ὡς φόρον του λαμβάνει τιμὰς, πλοῦτον καὶ λατρείαν,
Ἀλλ’ οὐχὶ τὴν γλυκυτέραν τῆς ζωῆς ἐλευθερίαν.
Αἱ γλαυκώπιδες Σειρῆνες τῆς ἰταλικῆς θαλάσσης
Ἄφησαν τὰ ἐμμελῆ
Κύματα, διαχυθεῖσαι ἐπὶ τῆς Εὐρώπης πάσης·
Καὶ ὁ κόσμος τώρα Νόρμας καὶ Λουκίας τὰς καλεῖ.
Καὶ οἱ ἄνθρωποι τὰ ὦτα μὲ κηρὸν ἀντὶ νὰ κλείουν,
Εἰς αὐτὰς καὶ τὴν ψυχήν των ὅλην ἀναπεταννύουν.
Ὁ πενθῶν τὸ πένθος χάνει, καὶ ὁ πένης τὴν ἀνίαν,
Καὶ ὁ δοῦλος τὴν γλυκεῖαν λησμονεῖ ἐλευθερίαν.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΝ.
Ὦ δυσμορφότερον Χιμαίρας,
Ἀπατηλὸν, ποικίλον τέρας,
Ἥμισυ δράκων καὶ παρθένος,
Σφὶγξ ὀλεθρία, κακῶν Μούσα,
Αἰνίγματα θεσπιῳδοῦσα
Πικρὰ εἰς τῶν θνητῶν τὸ γένος·
