Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
—6—
ΓΕΡΩΝ ΑΟΙΔΟΣ ΨΑΛΛΩΝ ΤΟ ΕΑΡ.
Ἦλθες, Μάρτιε, ἦλθες, λοιπὸν,
Κ’ ἐπρασίνισαν πάλιν οἱ κάμποι,
Καὶ τὸ βλέμμα τοῦ Ἔαρος λάμπει,
Λάμπ’ εἰς ὅλην τὴν γῆν χαρωπόν.
Ἦλθες, Μάρτιε, κ’ ἦλθαν μαζῆ
Αὖραι, ῥόδα, φωναὶ ἀηδόνος,
Κ’ ἡ ταφεῖσα εἰς πλάκα χιόνος
Φύσις θάλλει ἐκ νέου καὶ ζῇ.
Ὦ στιγμαὶ ταραχῆς τρομερᾶς
Ὅτ’ ἐν μέσῳ βροντῶν καὶ στροβίλων
Ἐπιπίπτουν σφοδρῶς κατ’ ἀλλήλων
Εὖρος, Ζέφυρος, Νότος, Βοῤῥᾶς!
Ὅλα ἔμειναν τώρα βωβὰ,
Μόνη δὲ ἡ γλυκεῖα γαλήνη
Τῆς θαλάσσης τὸ κῦμ’ ἁπαλύνει,
Ὅπου νῆσσα λευκὴ κολυμβᾷ.
Παντοῦ χλόη, παντοῦ ἀφειδῶς
Ἄνθ’ ἡ φύσις προχέει ποικίλα,
Παντοῦ ψάλλ’ ἡ καλὴ Φιλομήλα,
Τῶν δασῶν ὁ μικρὸς ἀοιδός.
