Ὅτε εἰς τὴν Σικελίαν ἐναυάγησεν ὴ τύχη
Τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν,
Ἔσωσαν τοῦ Εὐριπίδου ἀπὸ τὸν λιμὸν οἱ στίχοι
Πλῆθος ὀρφανῶν πατρίδος καὶ τῆς νίκης ὀρφανῶν.
ᾌσατ’, ἔλεγον, ὦ ξένοι, ᾄσατε ἡμῖν ἀκόμα,
Οἱ καλοὶ Σικελιῶται μὲ ὑγρὸν ἐκ λύπης ὄμμα,
Καὶ σᾶς δίδομεν προθύμως ἄρτον καὶ ἐνδυμασίαν,
Καὶ αὐτὴν τὴν γλυκυτέραν τῆς ζωῆς ἐλευθερίαν.
Κ’ ἔψαλλον οἱ τεθλιμμένοι στρατιῶται ἐπὶ ξένης
Τῆς ᾠδὰς περιπαθεῖς,
Τὴν δουλείαν τῆς Ἑκάβης, τὴν σφαγὴν τῆς Πολυξένης,
Κ’ εἰς αὐτὰς τὰ ἴδιά του πάθη ἔκλαιε καθείς.
Καὶ τῶν νικητῶν ταχέως ἐμαλάσσοντο τὰ στήθη,
Ἡ ἐκδίκησις εἰς οἶκτον κατ’ ὀλίγον μετεβλήθη,
Κ’ ἔλαβον οἱ ἡττημένοι ἄρτον καὶ ἐνδυμασίαν,
Καὶ αὐτὴν τὴν γλυκυτέραν τῆς ζωῆς ἐλευθερίαν.
Καὶ ὁ Ἰταλὸς τὸ σκῆπτρον ἤλλαξε τῆς γῆς μὲ λύραν
Κλαίουσαν μελῳδικῶς.
Ἀφοῦ ἔχασε τῆς δόξης τὴν παλαίφατον πορφῦραν,
Τῆς σκηνῆς ἐνεθρονίστη βασιλεὺς ἁρμονικός.
