Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/138

—130—

Πρῶτος τοῦ Μάρκου ὥπλισε τὴν τουρκοφόνον χεῖρα
Μὲ κεραυνὸν ὁ ῥαψῳδὸς κ’ ἡ ἀφελής του λύρα,
Τοὺς ἄθλους ψάλλουσα πολλῶν πολεμιστῶν ἡρώων
Παλιοτέρας ἐποχῆς, γιγάντων ὀρεσκῴων,
Οἵτινες ἔζησαν ὀρθοὶ κ’ ἐλεύθεροι, ἡμέρα
Πρὶν ἀνατείλ’ εἰς τὴν λοιπὴν Ἑλλάδα ἐλευθέρα.
Ἀλλὰ τὴν δύναμιν αὐτὴν ὁ ἀναλγὴς ἀρνεῖται
Σοφὸς ἢ ὅστις τὸν σοφὸν πολλάκις προσποιεῖται.
Ὥς τις παρῆλιξ καλλονὴ ἠμελημένη, οἴμοι!
Παρῆλθε, λέγ’, ἡ ποίησις, καὶ μόν’ ὴ ἐπιστήμη
Ἀξία εἶν’ εἰς τῶν θνητῶν τὰς φρένας νὰ ἀνάσσῃ.
Πῶς! ὅταν ἡ γλυκεῖ’ αὐγὴ τὰ ἠρεμοῦντα δάση
Περιχρυσοῖ μὲ θεῖον φῶς, ἢ ἐπὶ τῶν ὀρέων
Ὁ Φοῖβος δύῃ ὡς χρυσὸς τηκόμενος καὶ ῥέων,
Αἰ ἀηδόνες κ’ ὁ λοιπὸν χορὸς τῶν λιγυφώνων
Πτηνῶν εἰς ὕμνους, καὶ λυγμῶν, μινυρισμῶν καὶ στόνων
Κῦμα θὰ λύωντ’, ὑφ’ ὁρμῆς ὠθούμενα κρυφίας,
Ὁ δ’ ἄνθρωπος, ὁ γεραρὸς υἱὸς τῆς ἁρμονίας,
Σφὶγξ βοιωτί’ ἀπατηλῆς σοφίας θέλει μείνει,
Ἢ τῶν παθῶν τὸ βρύχημα τὸ λυπηρὸν θὰ χύνῃ;