Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/134

—126—

Σὺ, Ἕλλην, τὰ διδάγματα τῆς παλαιᾶς σοφίας
Μὴ καταφρόνει· εἰς αὐτὰ οἱ Ἕλληνες ἐν γένει
Ἐγνώριζον πλειότερα παρ’ ὅλοι οὗτ’ οὶ ξένοι.

Πλὴν, πάλιν δὲν ἐπιθυμῶ τὸν ποιητὴν τὸν νέον
Ματαίαν, Λέανδρε, κενὴν τῶν λόγων τῶν ἀρχαίων
Ἠχώ. Ἐπὶ τῶν δυνατῶν προγονικῶν πτερύγων
Ὡς χελιδόνες ἀσθενεῖς, ἀπτῆνες, ἐπ’ ὀλίγον
Δυνάμεθα τὸν ὑψηλὸν νὰ πλεύσωμεν αἰθέρα,
Ἂν αὖρα δὲν ἐπικουρῇ ἡμᾶς ἰδιαιτέρα,
Αἴσθημα, βίος ἐθνικός. Περὶ Στυγὸς τὸ κῦμα
Μάταιον ἄλλως στρέφομεν σκιαὶ νερτέρων βῆμα.
Ὅλα ὁ χρόνος ὁ μακρὸς τὰ πρῴην μεταβάλλει.
Ὅπου ἡ τρόπις ἔσχιζε φλοισβῶδες κῦμα, θάλλει
Λειμὼν, καὶ ἄροτρον βαρὺ ἀνὴρ γηπόνος στρέφει·
Ἰχθύας δ’ ὅπου ἵστατο βουνὸν ὁ πόντος τρέφει.
Κύκλος τοιούτων ἀλλαγῶν καὶ μᾶλλον πολυτρόπων
Τὰ ἔργα εἶναι κ’ οἱ θεσμοὶ κ’ αἱ τύχαι τῶν ἀνθρώπων.
Αἰσθήματα καθεὶς αἰὼν, ἰδέας ἔχ’ ἰδίᾳ·
Αὐτῶν δὲ κάτοπτρον ὁ νοῦς καὶ μέτρον ἡ καρδία,
Ἡ τέχνη δὲ παράστασις ὑπερφυὴς, μεγάλη,
Ὑφ’ ἣν τοῦ ἔθνους ἡ ζωὴ κυκλοφορεῖ καὶ πάλλει.
Διερμηνεὺς δ’ ὁ ποιητὴς τῆς ἐποχῆς του εἶναι·
Ἐλπίδες, φόβοι, πόθοι της καὶ τέρψεις καὶ ὀδύναι
Εἰς τὴν φοιβίαν δέλτον του κεχαραγμέναι ζῶσι,
Καὶ νεαραὶ εἰς γενεὰς μακρὰς ἐπιφοιτῶσι.
Ἡ Φαντασία ἐξ αὐτῆς τῆς ὕλης τῆς πλουσίας