Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/133

—125—

Ἤκουσας, φίλε Λέανδρε, καὶ τῶν Μουσῶν τὸ ἆσμα.
Οἱ λόγοι εἶναι ἀληθεῖς, καὶ ἂν ψευδὲς τὸ φάσμα.
Οἱ εὐτυχεῖς μας πρόγονοι εἰς εὔφορον αἰῶνα
Τοῦ τεχνικοῦ εὗρον καλοῦ τὸν ἀσφαλῆ κανόνα.
Πολλοὺς ἐξέθρεψεν υἱοὺς ἡ μοῦσά των μεγάλους,
Παῖδας Ῥωμαίων, Ἰταλοὺς καὶ Βρεττανοὺς καὶ Γάλλους.
Τινὲς ζητήσαντες ὁδοὺς καινὰς καὶ ἀπατήτους
Εἰς πλάνας περιέπεσον μακρὰς, δυσδιεξίτους,
Εἰς δὲ τὸ τέρμ’ ἀντὶ καλῶν, εὐκόσμων ἀγαλμάτων,
Δεινὰς ὑπήντησαν μορφὰς γοργόνων καὶ τεράτων.
Τὸ δρᾶμα τέχνης θρίαμβος τῆς ἀττικῆς, Ὡραῖον
Ἀρχιτεκτόνημα νοὸς Αἰσχύλων, Σοφοκλέων,
Παρήλλαξεν ὑπὸ χειρῶν καὶ Μούσης ἀντιπάλου·
Ἐπὶ τῆς ἀσταθοῦς σκηνῆς καὶ τῆς ἀλλοπροσάλλου,
Νῦν Ῥώμην, νῦν Περσέπολιν, νῦν Θήβας παριστώσης
Τὰς Μεμνονίας, ἔρχεται ὸ ἥρως μεθ’ ἡβώσης
Κόμης, κ’ ἀπέρχται κυρτὸς πρεσβύτης εἰς τὸ τέλος.
Ἐκεῖ συγχέετ’ ἡ χαρὰ, ὁ στεναγμὸς, ὁ γέλως·
Κ’ ἡ Μελπομένη, ἔμπλεως δακρύων, μ’ ἔκπληξίν της
Πάντοτ’ ἐμπρὸς τὴν εὔθυμον εὑρίσκει ἀδελφήν της.
Γνωρίζω ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ χάους ἐξαστράπτει
Δαιμόνιος πολλάκις νοῦς· Φρενῶν βαθεῖαν σκάπτει
Αὔλακα ὁ Δραματουργὸς τῆς Βρεττανίας παίζων
Μὲ τὴν μεγάλην τέχνην του· ἀλλὰ δὲν θὰ ἐπέζων
Τὰ ἔπη του ἀθάνατα, ἐὰν εἰς τὸν Μακβέθην
Κ’ ἀλλοῦ τὴν ὅλην τῶν παθῶν δὲν ἐξεπλήρου μέθην.
Αὐτὰ τὸ αἶσχος κρύπτουσι τῆς ἄλλης του τερθρείας.