Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/132

—124—

Τ’ ἄνθος ἀπέμαξαν τ’ ἁγνὸν, τὴν αἰθερίαν δρόσον,
Ὡς εἰς τῆς Ὕβλας τὸν βαθὺν, μυριανθῆ λειμῶνα,
Φανέντος ἔαρος, πολὺν αἱ μέλισσαι ἀγῶνα
Ἔχουν, ἐκλέγουσ’ εἰς ἀνθῶν εὐόσμων μυριάδα
Τοῦ θύμου τὸν γλυκὺν ἰὸν, τοῦ ῥόδου τὴν ἰκμάδα.
Ὡς δὲ τὸ βλέμμα τῆς Ἠοῦς ἐπὶ τῆς Μεμνονίας
Πέτρας ἐγείρει καὶ παλμὸν καὶ στόνον ἁρμονίας,
Οὕτω τὰ τέκνα τοῦ φωτὸς ἀντέπαλλον ἐκεῖνα
Πρὸς πᾶσαν τ’ οὐρανοῦ, τῆς γῆς ἐμπνεύστριαν ἀκτῖνα.
Ἡμεῖς ἐπλάσαμεν ὁμοῦ καὶ μετὰ τῶν Χαρίτων
Τὸν τύπον ὅπου ἔῤῥευσεν ἡ φλογερὰ ψυχή των,
Τὴν γλῶσσαν τὴν ἑλληνικὴ, θεσπέσιόν τι κρᾶμα
Ἁρμονικὸν δυνάμεως καὶ χάριτος συνάμα·
Εὔρυθμον, εὔστροφον, γοργὴν, πολὺ τῶν ἡδυφώνων
Λιγυρωτέραν ἁπασῶν εὐστόμων ἀηδόνων.
Τὸ θεῖον ὄργανον αὐτὸ εἰς τὰς σοφάς των χεῖρας
Τὸν κόσμον νέον ἔτερψε, τὸν τέρπει κ’ εἰς τὸ γῆρας,
Καθὼς ἡ Κύπρις τὸν κεστὸν το μαγικὸν ἁρμόζει,
Καὶ κυβερνᾷ τὸν Ὄλυμπον, καὶ τῶν θεῶν δεσπόζει.
Ἡ τέχνη των ἡ θαυμαστὴ τὸ καίριον ἐξεύρει
Τῆς φύσεως, καὶ τὸ τρωτὸν τῶν καρδιῶν νὰ εὕρῃ.
Τὸ πρέπον οἶδεν ἀκριβῶς· ἀκομπως ἀνυψοῦται,
Καὶ καταβαίνει εὐγενῶς χωρὶς νὰ ταπεινοῦται.
Ἐκείνους ἔχετ’ ὁδηγοὺς, ἐκείνους μελετᾶτε,
Ὅσοι τοῦ θείου Παρνασσοῦ εἰς τὰς ὁδοὺς φοιτᾶτε.
Ὅστις δ’ ἀμύητος αὐτῶν καὶ βέβηλος προβαίνει,
Τὸν γέλωτα ἡμῶν κινεῖ ἐνῷ αἰσχρῶς χωλαίνει.»