Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/131

—123—

Ὁ Μιαούλης ἀμαυρὰ ἐκ τῶν μακρῶν αἰώνων.
Τὸν θάνατόν του μελετῶν τὸν ἔνδοξον ὁ ἥρως
Βότσαρις πίστιν χορηγεῖ εὐμάρτυρον, καὶ κῦρος
Νέον εἰς τόν Θερμοπυλῶν τὸν μέγαν Σπαρτιάτην,
Κατὰ τὴν τουρκολέτειραν πορείαν νυκτιβάτιν.
Ἤδη ἐπῆλθ’ ἀναπνοὴ τῶν πόνων καὶ εἰρήνη
Βραχεῖα· πολὺ ἔγεινε, πολὺ μένει νὰ γείνῃ.
Ἂς δρέψωμεν εἰς τῆς ζωῆς ἓν ῥόδον τὸν λειμῶνα.
Αὔριον, τίς με βεβαιοῖ; ἴσως βαρὺν χειμῶνα
Ἐγείρῃ Ἄρης κρατερός· μικρὸν καὶ εἰς τὰς Μούσας
Ἂς δώσωμεν. Ἰδού, ἰδοὺ τὰς βλέπω συγκροτούσας
Χορὸν περὶ τὸ ἱερὸν τῆς Κασταλίας νᾶμα,
Τὸν μέγιστον πατέρ’ ἀνδρῶν, θεῶν, ὑμνούσας ἅμα.

Ὦ Μοῦσαι, ὦ θεαὶ σεπταὶ Ἑλλάδος τῆς εὐάνδρου,
Τὴν δέησιν προσδέχθητε τοῦ εὐφυοῦς Λεάνδρου.
Πάλαι ἰχνηλατεῖ ποθῶν, δεινοπαθῶν καὶ κλαίων,
Δύσερως ὥς τις ἐραστὴς, πλησίον τῶν ἀρχαίων
Ἑδρῶν σας, καὶ τὴν δάφνινον τοῦ Ἡσιόδου ῥάβδον
Ζητεῖ στενάζων μεταξὺ τῶν βράχων τῶν ἀναύδων.
Ποῖοι ἐλάλησαν αὐλοὶ καὶ ἀηδόνων γλῶσσαι;
Αἱ Μοῦσαι ἀνταπήντησαν ἡρέμα μειδιῶσαι.
«Ἐκεῖνοι ἦσαν ἀοιδοὶ θεοφιλεῖς, τὸν τρόπον
Αἰδοῖοι, φίλοι τοῦ Διὸς καὶ τῶν θνητῶν ἀνθρώπων.
Νήπιος ὅστις πρὸς αὐτοὺς ἐξ ἴσου ἁμιλλᾶται·
Πλειότερον τοῦ δυστυχοῦς Ἰξίονος πλανᾶται.
Τῆς φύσεως πρωτογενοῦς, τῶν καλλονῶν τῶν τόσων