Σελίδα:Η Βάρβιτος.pdf/115

—107—

Τὴν σιγὴν λύσε, ὤ! λύσε πλέον!
Ἢ ἂν δὲν θέλῃς, καὶ μάτην χύνω
Φωνὰς καὶ δάκρυα, τί ἐκεῖνο
Τί τὸ μειδίαμα μ’ ἐκτοξεύεις
Δι’ οὗ μὲ τήκεις καὶ μὲ φονεύεις;
Θεοὶ Ὀλύμπου, θεοὶ θαλάσσης,
Θεοὶ τῆς φύσεως συναπάσης,
Ἴδετε κάλλος ποτὲ τοιοῦτο,
Κ’ εὐπρεπὲς τόσον κ ἄτεγκτον οὕτω;
Εἰς ἄλσος θέλω, ῥόδων ἐν μέσῳ
Ἁπαλῶν φέρων νὰ σὲ ἐκθέσω,
Πρὸς τὴν ἡλίου ἁγνὴν ἀκτῖνα,
Ἴσως ἡ αὖρα ἥτις ἐκεῖνα
Ἥτις ἐμπνέει καὶ τ’ ἀναπτύσσει,
Ἴσως αὐτὴ σὲ ζωογονήσῃ!
Ὦ τέκνον, γέννημα τῆς πυρίνης
Ψυχῆς μου, σχῆμα, εἰκὼν ἐκείνης
Τῆς παιδιόθεν μ’ ἐπιφοιτώσης,
Τῆς πανταχόθεν μοι προσγελώσης
Μορφῆς ἀΰλου, ἀλήπτου, ἕως
Ἡ βακχευθεῖσα σμίλη ἐνθέως
Εἰς λίθον ἔγλυψεν τ’ ὄνειρόν μου,
Καὶ σὲ παρήγαγ’ ἐνώπιόν μου!
Ἰδοὺ τῆς Ἥβης ὡραιοτέρα
Πολὺ, τὰ μέλη σου ὡς ἡμέρα
Ῥοδόχρους, φέγγος λευκὸν ἀκτίνων.
Ἡ ἁπαλή σου κόμη ὡς κρίνων