Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
385
Μὰ ἔλα, Μοῦσά μου, ἂς τελειώσωμε,
Τὰ ὅσα ὡς τώρα νὰ τὰ σώσωμε.
Ἔλα ἐδῶ ν’ ἀγκαλιασθοῦμε
Καὶ ν’ ἀποχαιρετισθοῦμε
Μ’ ἕνα φίλημα στὸ στόμα,
Ποῦ στερνὸ ’ςτὸ δίνω ἀκόμα,
Μὴ δὰ μὲ λυποθυμίες,
Μὲ λυγμούς, μὲ ἀδυναμίες,
Ἀλλ’ ἂς ’ποῦμε μὲ ἀνδρικὴ
Δυναμόθρεφτη φωνή,
(Κλάψες, δάκρυα, στὴ μπάντα)
— «Μοῦσά μου, ἔχε ’γειὰ γιὰ πάντα!»
Ἀργοστόλι, Ἀπρίλης 1891.
Ανδρεασ Λασκαρατοσ
Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΥ[1]
ΠΡΩΤΗ ΜΑΪΟΥ 1891
Τ’ «ὀγδοηκοστὸ» κρατοῦσα,
Ὅταν ἦλθε ξάφνου ἡ Μοῦσα
Τοῦ χρυσοῦ μου Λασκαράτου
Καὶ μοῦ λέει· «Μὲ τὰ σωστά του
Λὲς πῶς γράφει ὅλ’ αὐτά,
Ἢ τὰ λέει ’στὰ χωρατά;
Πῶς τοῦ ἦλθε ’στὸ κεφάλι
Τέτοια συμφορὰ μεγάλη;
Μπὰ ’ντροπαίς!.. Μωρ’ φέρ’ ἐδῶ,
Δός μου νὰ τὸ ξαναϊδῶ.
Νά το, καθαρὰ τὸ βάνει:
’Στὴν πανήγυρη ποῦ κάνει
- ↑ (Ἀπάντησις πρὸς τὸ ἀνωτέρω ποίημα τοῦ κ. Λασκαράτου)
