φέρει ἀνεξάλειπτα ἔτι τὰ ἴχνη τῶν λάκκων, ἐν οἷς ἀνετράφησαν ἐν τοσαύτῃ χλιδῇ κυλισθέντες οἱ μακάριοι ἐν τῇ ἀπολαύσει ταύτῃ κάτοικοι αὐτοῦ.
Ἐντὸς τῆς μάνδρας ταύτης καὶ κατὰ πλάτος αὐτῆς ὀλίγα θρανία ἀπὸ τοῦ ἑνὸς τοίχου εἰς τὸν ἕτερον φθάνοντα, ἐφ’ ὧν κάθηνται ἀραιοὶ οἱ μαθηταί, ὅσους ἠδυνήθη νὰ συλλέξῃ διὰ τῆς κωδωνοκρουσίας ἀπὸ τοῦ ἐγγὺς ναοῦ ὁ διδάσκαλος, λησμονήσας νὰ προσθέσῃ καὶ τὸν τίτλον τοῦτον εἰς τοὺς τόσους ἄλλους. Ἐζητήσαμεν διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν ἔδραν τοῦ διδασκάλου, ἀλλὰ μάτην θὰ ἀναμείνητε ὁποίαν γνωρίζετε κοινῶς ταύτην. Καὶ ἐδῶ ἰδιορρυθμία. Τὴν κατεσκεύασε μόνος καὶ ἰδοὺ καὶ ἕτερος τίτλος διὰ τὸν εὑρετικώτατον διδάσκαλον.
Δὲν παρέσχον εἰς αὐτὸν ἕδραν, αὐτὸς ὅμως δὲν ἐνόει νὰ στερηθῇ ταύτης καὶ ἰδοὺ καταβιβάζει τοὺς πίνακας τῆς ἀναγνώσεως, κατασκευάζει διὰ τούτων ἐπ’ ἀλλήλων τιθεμένων στήλην ἱκανῶς ὑψηλήν, ἐπὶ ταύτης ἔθηκε τὸν μικρὸν μαυροπίνακα τοῦ σχολείου καὶ ἔχετε τὸ πρόσθιον μέρος τῆς ἕδρας. Τὸ δὲ κάθισμα: Ἄ! εὐκολώτατον· ἀπολείπονται ἔτι πίνακές τινες· δευτέρα ταπεινοτέρα στήλη ἐκ τούτων καὶ ἰδοὺ καὶ τὸ κάθισμα.
Ὡραιότατα εἶχε συνδέση ὁ διδάσκαλος τὸ ἔργου αὐτοῦ τὸ κύριον πρὸς τὸ ἐξ ἴσου ἢ καὶ μᾶλλον ἐνδιαφέρον αὐτῷ, τὸ τοῦ γραμματέως τῆς δημαρχίας ἔχων βιβλία ταύτης, ἀπογραφικοὺς πίνακας κ.τ.τ. ὑπὸ τὰ ὁποῖα ἐτήρει ὀνοματολόγιον τῶν μαθηθητῶν αὐτοῦ, διότι μάτην θὰ ἐζητεῖτε καταλόγους τοὺς ἐχρησιμοποίησαν οἱ ποντικοὶ κατὰ τὸ λέγειν τοῦ πρῴην Ἑλληνοδιδασκάλου καὶ μέλλοντος ἴσως, κατὰ τὰς εὐχὰς καὶ προσδοκίας αὐτοῦ.
Τὸ μόνον μὴ περιγραφὲν τῶν σκευῶν τοῦ σχολείου τούτου, ὅπερ καὶ τοῦτο περιποιεῖ οὐ σμικρὰν τιμὴν τῷ εὑρετικωτάτῳ νῷ τοῦ εὑρόντος, ἦτο κάλαμος μακρὸς διήκων ἀπὸ τοῦ κάτω ἄκρου τῆς λεγομένης δασκαλοκαθέδρας μέχρι τῆς προτευλευταίας δοκοῦ τῆς σεσαθρωμένης στέγης. Ὑπὸ περιεργίας ἠρώτησα τὸν διδάσκαλον:
« — Εἰς τί χρησιμεύει, δάσκαλε, τὸ καλάμι αὐτό;»
« — Ἄ! λέγει ὑπομειδιῶν, ὡσεὶ εὐχαριστούμενος διότι ἐπὶ τέλους ἔμελλε νὰ ἐκτιμηθῇ καὶ νέον δεῖγμα τῆς εὑρετικότητος
