των ἡμῖν τῶν συνήθων ἀναψυκτικῶν, ἐξήλθομεν διευθυνόμενοι πρὸς τὸ σχολεῖον.
Ἐδῶ θὰ ἔχωμεν ἀνάγκην ἰσχυρᾶς περιγραφικῆς δυνάμεως πρὸς διαγραφὴν τοῦ σχήματος καὶ τῆς καταστάσεως τοῦ κτιρίου, διότι εἴμεθα πρὸ τοῦ κυριωτάτου τῆς εἰκόνος μέρους. Ἐδῶ ἔπρεπε νὰ ἐπικαλεσθῶμεν, δὲν γνωρίζω καὶ ἐγὼ τίνα εἰς ἐνίσχυσιν, διότι ἡ Μοῦσα οὔτε χωρεῖ κυριολεκτικώτατα, καὶ τὸ καλέμι τοῦ δασκάλου, ὁλόκληρον τὸν θίασον τῶν Μουσῶν θά ἔτρεπεν εἰς φυγήν, εὐχερέστερον ἢ ἀγέλην κούρκων. Εὐτυχῶς ὁ πρῶτος συναντήσας χωρικὸς ἀπήλλαξεν ἡμᾶς δυσχερείας δυσκαταβλήτου, τῆς ἐντελοῦς περιγραφῆς τοῦ πράγματος, καὶ οὕτω διὰ μιᾶς μονοκονδυλιᾶς σᾶς συνιστῶμεν τὸ σχολεῖον, σᾶς διαγράφομεν αὐτὸ ἐν πάσῃ ἀκριβείᾳ.
— Εἶνε ἓν γουρνοκούμασο[1].
Το σχολεῖον λοιπὸν εἶνε τὸ πρῴην γουρνοκούµασο, ὡς συντομώτατα ἀπήντησεν ὁ πρῶτος χωρικός, τὸ γουρνοχκούμασο εἶνε σχολεῖον, ὡς εὐφυέστατα συνεπλήρωσεν ἀνατρέψας ὁ δεύτερος.
Ἔξωθεν φαίνεται μικρὸς ταπεινὸς οἰκίσκος τετραγωνικὸς ἐκτισμένος ἄνευ ἀμμοκονίας, ἄνευ ἐπιχρίσματος. Ἡ θύρα αὐτοῦ ταπεινή, δι’ ἧς ἵνα εἰσέλθῃ τις πρέπει νὰ κύψῃ ἱκανῶς, ὅσον χαμηλὸς καὶ ἂν εἶνε. Τὸ φύλλωμα τῆς θύρας ἕν, πλατύ, μὴ ἐξικνούμενον μέχρι τοῦ ὑπερθύρου, πρὸς δὲ τὸ κάτω μέρος φέρον προφανέστατα τὰ δείγματα τῆς ἐργασίας τῶν πρῴην εὐγενῶν κατοίκων αὐτοῦ. Τὸ ῥύγχος αὐτῶν, ἐπὶ μακρὸν ἐργαζόμενον πρὸς ἀνασήκωσιν τοῦ φυλλώματος τούτου, ἀπήρτισεν αὐτὸ ὀδοντωτόν.
Ἔσωθεν ἡ αὐτὴ ὄψις τῶν τοίχων· ἡ στέγη κατεσκευασμένη κατὰ τὸ παλαιὸν σύστημα, διὰ δοκῶν καὶ καλάμων ἄνωθεν καὶ χώματος, ἀπειλεῖ πτῶσιν εἰς τὸ σύνολον, κοιλαινομένη πρὸς τὰ ἐντός, κοσμεῖται ὅμως διὰ πλουσίων παραπετασμάτων, ὧν τὸ ἀραχνοϋφὲς καὶ τῆς κ. Καρασταμάτη τὰ ὑφάσματα θὰ ἐζήλευον, τίς οἶδεν ἀπὸ τίνος χρόνου ἐκεῖ ἀποκειμένων. Τὸ ἔδαφος
- ↑ Γουρνοκούμασο = μάνδρα χοίρων.
