μῶν, διελθόντες δὲ τὰς πρώτας οἰκίας τῆς κώμης ἐφθάσαμεν εἰς τὴν κυριωτέραν τῶν ὁδῶν αὐτῆς, τὴν ὁδὸν Ἑρμοῦ οὕτως εἰπεῖν. Ἐκεῖ ἔνθεν καὶ ἔνθεν στενῆς καὶ σκολιᾶς ὁδοῦ εὕρομέν τινας τῶν κατοίκων μακαρίως ἀπολαύοντας τῆς δρόσου τῆς πρωϊνῆς, ἀνακεκλιμένους ἐπὶ τῶν θρανίων τῶν μαγαζείων ἢ ἐπὶ τῶν πεζουλῶν τῶν προεξεχουσῶν πρὸ τῶν τοίχων τῶν καταστημάτων, ἐν τῇ οὐχὶ τόσον εὐόσμῳ στενωπῷ ἐκείνῃ, ἐκ δὲ τῶν θέσεων καὶ τῶν σχηματισμῶν αὐτῶν προδιδόντας τὸν ὕψιστον τῆς ῥᾳθυμίας βαθμόν. Διηλάσαμεν πρὸ αὐτῶν μόλις προσατενισάντων ἡμᾶς παρελαύνοντας, τὰ δὲ χαρακτηριστικὰ αὐτῶν καὶ μετὰ τὸν φιλόφρονα χαιρετισμὸν ἡμῶν ἔδειξαν πόσον μικρὰ δόσις περιεργίας ἤλαυνεν αὐτούς, ἢ μᾶλλον πέσον ἀπεῖχον τοῦ ἐλαττώματος τούτου. Μακάριοι ἄνθρωποι. Οὐδὲ παρήτησαν τὸν ναργιλὲν αὐτῶν, οὐδὲ διέκοψαν τὰς συζητήσεις, εἰς ἃς καθ’ ὁμίλους ἐφαίνοντο ἀφωσιωμένοι.
Διερχόμενοι πλησίον τινὸς τῶν ὁμίλων τούτων ἠθελήσαμεν νὰ παίξωμεν ἐπαναλαμβάνοντες τὴν φράσιν τοῦ χωρικοῦ, δι’ ἧς ὡδήγησεν ἡμᾶς εἰς τὸ σχολεῖον καὶ ἐρωτῶντες περὶ τῆς θέσεως αὐτοῦ:
— « Ποῦ εἶνε, παρακαλῶ, τὸ γουρνοκούμασο τοῦ....»
— «Κάτω ἐδῶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησά, ἀποκρίνεται ὁ ζωηρότερος πάντων, ἐκεῖ ποῦ εἶνε ἐφέτος σκολεῖο.»
Ὁμηρικὸς δὲ γέλως παρηκολούθησε τὰς λέξεις ταύτας, γέλως, ὅστις ἤρχισε νὰ ἐμβάλλῃ ἡμῖν ὑπονοίας περὶ τοῦ πράγματος, ἐν ᾧ οἱ εὐδαίμονες ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ἐξηκολούθησαν τὴν συνδιάλεξιν αὐτῶν οὐδόλως πολυπραγμονοῦντες περὶ ἡμῶν, οὐδὲ φροντίσαντες νὰ μάθωσι τίνες οἱ ἐρωτῶντες καὶ διατί παρουσιάσθησαν εἰς τὴν κώμην αὐτῶν.
Πρὶν ἢ ἀπομακρυνθῶμεν πολὺ τοῦ ὁμίλου ἐκείνου ἰδοὺ σπεύδων φουστανελλοφόρος ἐξήγαγε τῆς δυσχερείας τῆς περαιτέρω πορείας ἡμῶν. Ῥικνός, ὑψηλός, φέρων ὀλιγόπτυχον τὴν φουστανέλλαν κρεμαμένην ἀπὸ τοῦ σώματος αὐτοῦ, κάτωθεν δὲ μακρὰν καὶ στενὴν ἀναξυρίδα μέχρι τῶν ἀστραγάλων καθικνουμένην, ἔνθα ἠνοίγετο εἰς δύο μέρη τερματιζόμενα ὑπὸ λελυμένων καὶ χαμαὶ συρομένων ταινιῶν, καλύπτων τοὺς ἄκρους πόδας, διὰ τῶν κλασικῶν κατσαρίων, ἐπιδεικνυομένης ἐν ὅλῃ αὐτῆς τῇ ἀκαθαρσίᾳ τῆς πτέρνης, ἐπὶ δὲ κεφαλῆς
