κράτησον τὸν γέλωτα, ἂν δύνασαι: «Ἡ ἀναχώρησις τοῦ Μπαρμπαγιάννη Κανατᾶ εἰς Γαλλίαν,» ἀπέναντι τοῦ ὁποίου ἂς ὠχριάσῃ «τὸ παραμῦθι τῆς Ἀλεποῦς,» ὅπερ συνανεπαύετο μετὰ τῆς ποικιλίας ἄλλων βιβλίων.
Ἀλλ’ ὅλα ταῦτα ἀφίνων κατὰ μέρος ἔρχομαι ἀμέσως ἐπὶ τὸ κύριον θέμα, ἀφ’ οὗ σοὶ εἴπω ὅτι ἔν τινι τῶν σχολείων ἐδέησε νἀναρριχηθῶμεν ἀνασυρόμενοι ἐπὶ τῆς κλίμακος, διότι πολλαὶ τῶν συσαθρωμένων βαθμίδων πρὸ πολλοῦ εἶχον ἀποχαιρετίση τὴν κλίμακα· δύνασαι νὰ φαντασθῆς λοιπὸν τί οἱ μικροὶ παῖδες ἔπασχον κατὰ τὴν ἀνάβασιν καὶ κατάβασιν, πλὴν ἐὰν τοῦτο ἐθεωρεῖτο ἀρκοῦσα ἄσκησις πρὸς ἀναπλήρωσιν τῆς γυμναστικῆς.
Ἀπὸ τοῦ ἀνωτέρω σχολείου ἀναχωρήσαντες λίαν πρωῒ διηυθυνόμεθα πρὸς τὴν ἐγγὺς πρωτεύουσαν μεγαλωνύμου δήμου τῆς ἐπαρχίας ἐκείνης. Ἅμα τῇ ἀνατολῇ τοῦ ἡλίου ἐφθάσαμεν πρὸ τῆς βάσεως τοῦ μικροῦ ὑψώματος, ἐφ’ οὗ κεῖται ἡ κώμη. Ἦτο ἡ ὥρα, καθ’ ἣν οἱ χωρικοὶ διηυθύνοντο πρὸς τὰς ἐργασίας αὐτῶν. Ἀναπαυθέντες ἔξωθεν τῆς κώμης ἐφ’ ἱκανὴν ὥραν, ἐτράπημεν τὴν πρὸς αὐτὴν ἄγουσαν ἀνωφερῆ ὁδόν, συναντήσαντες δὲ χωρικὸν ἠρωτήσαμεν αὐτὸν ποῦ ἔκειτο τὸ σχολεῖον, ἵνα ἐκεῖ κατευθυνθῶμεν. Ὁ χωρικὸς περιῆλθεν εἰς δυσχερεστάτην θέσιν ὡς πρὸς τὸν καθορισμὸν τοῦ τόπου καὶ μάλιστα ἔχων πρὸ ἑαυτοῦ ξένους ὅλως αὐτῷ καὶ ἀπροσδοκήτους ἐπισκέπτας.
— «Ποῦ νὰ σᾶς πῶ νζν τόβρετε. Σὰν μπῆτε ’ς τὸ χωριὸ ῥωτᾶτε ἐκεῖ κοντὰ ’ς τὴν ἐκκλησὰ ποῦ ἤτανε τὸ γουρνοκούμασο τοῦ…… ἐκεῖ γιὰ εἶνε τώρα τὸ σχολειό.»
Ἡ ἀπάντησις αὕτη τοῦ ἀγαθοῦ χωρικοῦ, ἐνέχουσά τι τὸ σαρκαστικὸν ἐνεποίησεν ἡμῖν παράδοξόν τινα ἐντύπωσιν, οὐδέποτε ὅμως ἀνεμένομεν ὅτι ἐνέκρυπτεν ἐν μιᾷ λέξει τὴν ἀληθῆ εἰκόνα, ἥτις ἐπεφυλάσσετο ἡμῖν, οὐδέποτε ἀνελογιζόμεθα τοιαύτην ἐπὶ τέλους τὴν θέσιν οἱουδήποτε σχολείου, μᾶλλον δ’ ἐξελάβομεν τὸ πρᾶγμα ὡς εὐφυολογίαν τοῦ ἁπλοῦ χωρικοῦ θέλοντος νὰ παίξῃ ἐκ τῆς προσεγγίσεως τοῦ σχολείου πρὸς τοιοῦτο μέρος, οἷον ἀνέφερεν. Ἐξηκολουθήσαμεν τὴν πορείαν ἡ-
