τοῦ ἐν Λυρκείᾳ, ἐκ δύο τελειοφοίτων τῆς Ἰατρικῆς, τοῦ Κὺρ Ἀνδρέα καὶ δύο συναδέλφων του.
— Τί φρονεῖς, Κὺρ Ἀναγνώστη; ἠρώτησεν ὁ εἷς τελειόφοιτος.
— Φρονῶ, ὅτι ἔχει ζέστη καὶ πρέπει νὰ τοῦ βγάλωμεν αἷμα καὶ τοῦ βάλωμεν τριάντα βδέλλαις.
— Αἷμα! βδέλλαις!! Τί λές, βρὲ ξυλοσχίστη, λέγει ὁ ἄλλος. Ὄχι, ὄχι, ὄχι! Εἶνε ἀπὸ κακὴ ὥρα καὶ νὰ φέρωμεν παπᾶν νὰ τὸν διαβάσῃ.
— Κολοκύθια μὲ τὴ ῥίγανη! φωνάζουν οἱ τελειόφοιτοι. Ἔχει κακοήθη πυρετὸν καὶ κιννίνο γρήγορα.
— Κακοήθεις εἶσθε σεῖς, τσαρλατάνοι! ἐπανέλαβεν ὁ πρῶτος. Ἅμα πάρῃ κιννίνο, θὰ πεθάνῃ μωρέ!
Οἱ ἰατροὶ δὲν συνεφώνουν, ὁ ἀσθενὴς ἐσφάδαζεν εἰς σπασμοὺς καὶ οἱ τελειόφοιτοι, διὰ νὰ συνεννοηθοῦν δῆθεν γαλλιστί, ἤρχισαν νὰ λέγουν στίχους τῆς Madame Angot.
— Δὲν συμφωνῶ μαζῆ σας! προτείνω καθάρσια, ἀνέκραξεν ὁ Κὺρ Ἀνδρέας, διὰ νὰ μὴ ἐκληφθῇ, ἀγνοῶν τὴν Γαλλικήν.
Τότε ἡ σκηνὴ μεταβάλλεται. Οἱ λοιποί, θεωρήσαντες, ὅτι ὑβρίζονται διὰ ξένης γλώσσης, ἐξάπτονται κατὰ τῶν τελειοφοίτων καὶ οἱ πέντε ἰατροί, ἐκ τῆς διχονοίας τοῦ συμβουλίου, εἰς ὃ καθυβρίσθησαν ἀλλεπαλλήλως ἐπὶ ἀμαθείᾳ καὶ ἀνικανότητι καὶ ἠρεθίσθησαν εἰς ἄκρον, ὑψοῦσι τὰς ῥάβδους καὶ συµπλέκονται.....
Ἐν τῷ μεταξὺ ἀποθνήσκει ὁ ταλαίπωρος ἀσθενῆς καὶ ἡ σύζυγός του, κλείσασα τοὺς ὀφθαλμούς του… σπεύδει εἰς τοὺς ἀλληλοδερομένους ἰατρούς, ὀλολύζουσα, καὶ μετὰ πολλοῦ κόπου τοὺς καθησυχάζει καὶ ἀποπέμπει.
Ἀνάλογον ἰατρικὸν συμβούλιον, ἀλλὰ διαφόρου λύσεως, σατυρίζει ὁ Βαλαρᾶς. Μονογενής, υἱὸς εὐγενῶν γονέων, ἠσθένησε βαρέως ἐκάλεσαν δὲ τέσσαρας θαυμαστοὺς τῆς χώρας ἰατρούς. Οἱ ἐξοχώτατοι διασκέπτονται, ἀλλὰ διίστανται εἰς τὴν διάγνωσιν καὶ θεραπείαν, ὁ εἷς διατάσσει φλεβοτομίαν, ὁ ἕτερος ἐμετικόν, ὁ τρίτος καθάρσιον καὶ ὁ τέταρτος ἐρεθιστικά. Ἐκ τῆς λογομαχίας ὅμως τῶν ἰατρῶν ὁ ἀσθενῆς τόσον ἐστενοχωρήθη, ὥστε διέβρεξε τὸ σῶμα του ἱδρὼς πολύς, ἐζήτησε
