πείαν ἀνθέλκει τὸν ἀσθενῆ τῆς ὠμοπλάτης καὶ τῶν ποδῶν, διὰ νὰ κοπῇ ὁ σπλήν. Τὰς δὲ δυστοκούσας γυναῖκας διατάσσει νὰ ἐκτείνωσιν ὑπτίας ἐπὶ τάπητος, ὑπεγείρωσι δὲ ἀπὸ τῶν τεσσάρων ἄκρων καὶ λικνίζωσι… διὰ νὰ πέσῃ τὸ παιδί, ἀναπαριστῶν ἀσυνειδήτως τὸ ἐν τῷ Δὸν Κιχώτῃ κωμικώτατον πάθημα τοῦ Σάντσου Πάνθα. Λέγεται δ’ ἔτι, ὅτι, πρὸ ἐτῶν ἔδωκεν εἴς τινα δυσκοίλιον καταπότια, τόσον δραστήρια, ὥστε ἐκ τῶν ἀδιακόπων στρόφων καὶ κενώσεων ὁ ἀσθενὴς ἀπεβίωσεν. Οἱ συγγενεῖς ἀναγγέλλουν περίλυποι τὸ δυστύχημα εἰς τὸν ἰατρόν. Ἀλλ’ οὗτος ἐρωτᾷ ἀταράχως:
— Καὶ πόσα χέρια τὸν ’πῆγε;
— Ἕως πενῆντα, γιατρέ.
— Ὤ, δὲν εἶνε τίποτε. Ἂν ἐζοῦσε, θὰ τὸν πήγαινε ἑκατὸν πενῆντα! Δὲν ξεύρετε, τί περίφημα χάπια εἶνε αὐτά!!
Θαυμάσιος ἰατρὸς ὁ Κὺρ Ἀνδρέας.
Ἐπειδή, ὡς εἴρηται, εἶνε ἰατρὸς καὶ μάγος, θεραπεύει καὶ τὴν ἀνδρικὴν ἀνικανότητα, τὸ λεγόμενον ἀμπόδεμα, διατείνεται δέ, ὅτι κατέχει ἀπόρρητα βότανα, ὡς τὸ σερνικοβότανον πρὸς ἀρρενογονίαν, τῆς ἀγάπης τὸ βοτάνι διὰ τοὺς δυσέρωτας καὶ ὅτι εἶνε ἱκανὸς ν’ ἀνανεώσῃ τοὺς γέροντας, ὡς τὸν Φάουστ ὁ Μεφιστοφιλῆς καὶ τοὺς καταστήσῃ μακροβίους, ὡς ἄλλος δόκτωρ Βράουν — Σεκάρ, ἄνευ ὑποδερματικῶν ἐγχύσεων, ἀλλὰ διὰ φίλτρων καὶ μαγγανειῶν…
Καὶ τόρα, τί θὰ εἴπητε πλέον: Ἔχει ὁ κόσμος ἄλλον, τοιοῦτον θαυματουργόν, ἰατρόν, κατέχοντα ὅλας τὰς κλεῖδας καὶ μυστήρια τῆς ἀνθρωπίνης εὐδαιμονίας; Ποῖον Πανεπιστήµιον, τίς Ἀκαδημία παρήγαγε ποτὲ τοιοῦτον φωστῆρα;
Εἰς ὅλα πρωτότυπος, εἶνε τοιοῦτος καὶ εἰς τὴν φαρμακολογίαν του. Τὰ φάρμακα, ἅτινα συνήθως μεταχειρίζεται διὰ τοὺς ἀσθενεῖς του, εἶνε ἐπίσης περίεργα. Διάφορα βότανα, καθάρσια δραστήρια, τὸ αἷμα τῶν ἐννιὰ ἀδερφιῶν, χολὴ ἀκανθοχοίρου, τέφρα ἀκρίδος, διπλοῦν τεμάχιον πανίου, ἰσομέγεθες μὲ τὸ ἀνάστημα τοῦ ἀσθενοῦς, ὄρνιθες, ὠά, ἄλευρον καὶ τὰ παρόμοια ἀποτελοῦν τὴν μοναδικήν του φαρμακολογίαν. Μία συνταγή του διέταττε: «13 αὐγά, ἁρσενικά, 4 µποτίλιαις μπύραις, 2 κόταις μαύραις, 6 ὀκάδας κρασὶ μαῦρον καὶ 7 ὀκάδ. μαλλὶ μαῦρον.» Ἄλλοτε τὰ διατάττε
