σοβαρόν. Οὕτω πλήρης θάρρους καὶ ἀναισθησίας πρὸς τὰς πικρίας καὶ σκληρότητας τῆς δυστυχίας, ἀπορφανισθεὶς παιδιόθεν, ἐρρίφθη εἰς τὰ πολυκύμαντα πελάγη τοῦ βίου.
Ποῦ ἐπήγαινεν; Οὐδ’ αὐτὸς ἐγνώριζεν· ἐδίωκεν ἀόριστον φιλοδοξίαν καὶ πρόοδον καὶ ἔτρεχεν εἰς τὰ τυφλά. Δὲν ἦτο ῥιψοκίνδυνος, οὔτε δραστήριος καὶ μετὰ διαφόρους ἐναλλαγὰς ἰδιωτικῶν ὑπηρεσιῶν, δι’ ἃς ἀπῃτεῖτο δραστηριότης καὶ μόχθος, προσεκολλήθη, ὡς ὑπηρέτης, εἰς τὸ ἐν Τριπόλει φαρμακεῖον τοῦ μακαρίτου Ἐμμ. Καρζῆ καὶ διέμεινεν ἐν αὐτῷ ἱκανὰ ἔτη, διότι εὗρεν ἐκεῖ σχετικῶς εὐγενεστέραν καὶ ἧττον ἐπίπονον τὴν ἐργασίαν.
Ὁ Κομπογιαννιτισμὸς ἤκμαζε καὶ ἐν Ἀρκαδίᾳ κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους. Ὑπὸ τὸ ὄνομα τοῦτο εἶνε πασίγνωστον ἐν Ἑλλάδι τὸ πολυάριθμον τάγμα λαοπλάνων ἰατρῶν, ἀμαθῶν καὶ ἀγυρτῶν δεξιωτάτων, οὓς ὁ λαὸς ὀνομάζει κομπογιαννίτας καὶ οἵτινες σώζονται ἀκόμη καί, ἐνόσῳ ὑπάρχουν σκοτεινὰ πνεύματα ἐπὶ τῆς γῆς, θὰ εὑρίσκωσι πάντοτε μωροὺς νὰ ἐκμεταλλεύωνται καὶ θανατόνωσι. Τὰ φαρμακεῖα ἐγένοντο συνήθως τὸ φυτώριον τοιούτων αὐτοφυῶν μυκήτων τῆς δυστυχοῦς Ἰατρικῆς καὶ ἀπειράριθμοι ἀγύρται ὑπῆρξαν κατ’ ἀρχὰς ὑπηρέται φαρμακείων, ἔνθα ἤρχοντο εἰς συνάφειαν μετ’ ἄλλων μελλόντων συναδέλφων των καὶ ἐδιδάχθησαν ὅπως — ὅπως τὴν χρῆσιν τῶν βδελλῶν, τῶν κλυσμάτων, τῶν ἐμπλάστρων κ.τ.λ. Οὕτω καὶ ὁ Καραμεσούτης ἐν τῷ φαρμακείῳ τοῦ Καρζῆ ὑπηρετῶν καὶ γνωρίσας τινὰς κομπογιαννίτας καὶ ζηλεύσας αὐτούς, διαθρυπτόµενος δ’ ἐκ τοῦ παιδικοῦ του ὀνείρου ὅλως ἀσυνειδήτως, συνέλαβε τὴν ἀξιόλογον σκέψιν νὰ γίνῃ καὶ αὐτὸς ἰατρὸς. — Θὰ γίνω, ἐμονολόγει πολλάκις, θὰ γίνω γιατρός, ντετόρος, ἐξοχώτατος, θὰ γίνω μάλιστα κουράντες! — Ψυχή μου, κουράντες! — Τί χρυσῆ ζωή, τί δόξα, τί πλούτη, τί πεσκέσια! — Θὰ σοῦ δείξω ἐγώ, ἀφεντικὸ, ποῦ κάθε λίγο μὲ γκρινιάζεσαι καὶ λές, πῶς κοιμᾶμαι περπατῶντας. Ὡς πότε πλιὰ — Γρήγορα, βρέ, τὸ γουδί! — Τρέχα γιὰ νερό! — Ἄργησες στὸ παζάρι, βρὲ ζῷον!… καὶ νά, χαστουκιαὶς τοῦ Ἀνδρέα καὶ δός του ξύλο ἀλύπητο. Ἂμ δὲν γίνομαι καλλίτερα γιατρός! Θὰ σοῦ γίνω γιατρὸς πρώτης καὶ θὰ βλέπῃς, πόσοι θὰ τρέχουν σὲ μένα. Κουτσοί, στραβοὶ στὸν ἅγιο Παν-
