νώτερον τοῦ τε προηγουμένου καὶ τοῦ τῆς Ἑβραιοπούλας Μαρκάδας· ἀλλ’ ἄριστον εἶνε τὸ τέλος του, ὡς ἑξῆς·
« Στὴν ἐκκλησιὰ τὸ ’ψάλλανε τὸ σταυρωμένο τέκνο,
ἀνθόνερο, ροδόσταμμα. τοῦ χύσαν ’στὸ κορμί του,
καὶ ἀντὶ στὸ μαῦρο στέφανο ποῦ τῶχε πονεμένο,
τοῦ στόλισαν τὴν κεφαλὴ μὲ λουλουδιῶν στεφάνι,
κ’ ἐκάμανε τὸ μνῆμά του μέσα ’στὸ γυναιτίκι.
Σαράντα χρόνοι ἐπέρασαν ποῦ τὸ παιδὶ ἐθάψαν,
οἱ γέροι ἐπεθάνανε καὶ οἱ νειοὶ κ’ ἡ νειαῖς γεράσαν,
καὶ μέσ’ ’στοὺς τεσσαράκοντα τοὺς χρόνους τῆς ταφῆς του,
ἀκοῦστε τὸ τὶ γίνηκε ’στὴν γειτονιὰν ἐκείνη,
Κάθε φορὰ ποῦ ὁ παππᾶς ἕλεγε τὴ «σοφία»,
λάμψι πολλὴ ἐξέλαμψε ’στὴν ἐκκλησιὰ ἐκείνη,
κι’ ἡ ἀναλαμψιὰ ἐξάπλωνε τῆς γειτονιᾶς ’στὰ μέρη.
’Στὸ μνῆμα ἀπάνω τοῦ παιδιοῦ ἦτο παλῃὰ καμπάνα.
Χαραματῖδες ἄπειραις τὰ χείλη της ἐσκίζαν.
Πανήγυρι γιορτάμενη ἦταν νὰ ξημερώσῃ,
’στὸ βράδυ τῆς παραμονῆς ’στὴν ἐκκλησιὰ πηγαίνει
παππᾶς, πηγαίνει καὶ παιδὶ τὴν ἐκκλησιὰ νὰ σιάξουν,
κι’ ἀπ’ τὰ πολλὰ σκισίματα ποῦ ἦταν στὴν καμπάνα,
λάμψι θωροῦνε κ’ ἔβγαινε περίσσια σὰν τὸν ἥλιο,
καὶ τὸν λαὸν ἐμάζωξαν καὶ λέγουσι τὸ θαῦμα,
καὶ τότε θυμηθήκανε καί, ὡς ἔσκαφταν, ἀκοῦσαν
ὁ τόπος νὰ μοσχοβολᾶ, τραντάφυλλα καὶ γιούλια.
Ἀκέραιο τὸ ηὕρανε τὸ ἁγιασμένο τέκνο!
Χλωρὸ ἦταν τὸ στεφάνι του ποῦ τοὔχαν ’στὸ κεφάλι,
Ἤτανε ῥοδοκόκκινο ’στὰ μάγουλα, ’στὰ χείλια,
Καὶ ὅσοι τότες ἔγγιζαν τὸ ἁγιασμένο τέκνο,
γιὰ ’μέραις εὐωδιάζανε ’στὴ διάβα ’που περνοῦσαν.
Θήκη χρυσῆ τοῦ κάμανε καὶ ὅλοι τὸ δοξάζουν,
γιατὶ ἀγγέλοι τὸ ’φίλησαν καὶ ἅγιασε ’στὰ οὐράνια.
Ὁ κ. Legrand παραβάλλει τὰς ὡραίας ταύτας στροφὰς πρὸς τὰς ἀγγλονορμανδικὰς τῶν ποιημάτων τῶν ἀναφερομένων εἰς τον φόνον τοῦ παιδὸς Hugues de Lincoln, ἀποδοθέντα ἐν ἔτει 1255 εἰς τοὺς Ἑβραίους, δημοσιευθέντων δὲ ἐν ἔτει 1834 ὑπὸ τοῦ Fr. Michel. Τὰ τῆς φρικτῆς ταύτης περὶ Ἑβραίων παραδόσεως περιέσωσε καὶ ὁ παρ’ ἡμῖν σοφὸς καθηγητὴς Κουμα-
