γίου Σπυρίδωνος, ἀπήγαγε τὴν πλουσίαν καὶ ὡραίαν Ραχὴλ Βιβάντε, ἣν ἐβάπτισε καὶ συγχρόνως ἐνυμφεύθη, ὑποστηριζόμενος ὑφ’ ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ, ἀντισταθέντος ἐνόπλως εἰς τοὺς στρατιώτας καὶ τοὺς ἑκατὸν Σκλαβούνους μυσθοφόρους τοῦ Βενετοῦ Προβλεπτοῦ.
Ἀλλ’ εἰδικώτερον ἡ περὶ τῆς εἰρημένης προλήψεως παράδοσις διεσώθη εἰς δύο ἕτερα ποιήματα, πρὸ δύο αἰώνων συντεθέντα, διασωθέντα δὲ ὑπὸ τοῦ κ. Βαρβιάνη, συγγραφέως ἀνεκδότων χρονικῶν τῆς Ζακύνθου, δημοσιευθέντα δὲ ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ ἑλληνιστοῦ κ. Legrand ἐν τοῖς Ἱστορικοῖς ποιήμασιν αὐτοῦ. Τὸ πρῶτον τούτων, τὸ καὶ μακρότερον, περιγράφον τὴν εὕρεσιν τοῦ πτώματος τοῦ παιδὸς Ἰωάννου Ζερβοῦ, τὰ ἰατρικὰ συμβούλια, τὰς ἐκθέσεις νεκροψίας καὶ τὰς αἱματηρὰς σκηνὰς αἵτινες ἀνελίχθησαν ἐν ἔτει 1712 ἐν τῇ ὡραίᾳ ἐκείνῃ νήσῳ, ἐγράφη ὑπὸ πτωχοπροδροµίζοντος ἴσως ποιητοῦ, ὡς δῆλον γίνεται ἔκ τινων στίχων, οἷοι οἱ ἑξῆς:
Εἰς τὴν γέμισιν σελήνης Φάσκα κάνουν νομικὸν
οἱ Ἑβραῖοι καὶ πληροῦσι νόμον τὸν μωσαϊκόν.
Τὰ λειψά τους ἑτοιμάζουν νὰ τὰ φᾶσι μὲ τ’ ἀρνί,
γιατί ἐλευθερωθῆκαν ἐν Μαρτίῳ τῷ μηνί,
ἀπ’ τοῦ Φαραὼ τὴν χώρα καὶ δὲν εἶχαν σκλαβωθῆ.
Ἄχ! κι’ ἂς εἴχασι πνιγῶσι κι’ ἀπὸ τὸν κόσμον νὰ χαθοῦν!
Ἕνα βρέφος ἀπέκτειναν, ὠιμένα, τὰ μιαρά,
τὴν ἡμέραν τῶν βαΐων χαν’ ἡ μάννα τὸ παιδί,
κλαίει ἡ κατακαϋμένη καὶ τὴν κεφαλὴν μαδεῖ.
Μέραις ἕξη ’νε κρυμμένο καὶ οἱ Ἑβραῖοι τὸ χαλοῦν,
Ἔπειτα αὐτοὶ τὸ ῥίψαν εἰς τὰ βάθη τοῦ γιαλοῦ.
Τέσσαρες γιατροὶ ἐδράμαν ἔμπειροι ’στὴ γιατρική,
Βύντερ, Χιώτης καὶ Σιγοῦρος καὶ ὁ Παλλαδᾶς ἐκεῖ.
Τὸ παιδὶ πλύνουν μὲ ξεῖδι γιὰ νὰ ἰδοῦν ἂν ἐγδαρθῇ,
καὶ τὸν ἰατρὸν τὸν πρῶτον κράζουν τον, ἄχ! νὰ ’χ’ ἐρθῇ!
Τοὺς ἐδεῖξαν τὰ σημάδια καὶ εἰς αὐτὰ φιλονεικοῦν
καὶ οἱ τέσσαρες ὑπογράψαν καὶ τὴν γνώμην των κινοῦν.
Ἔδραμαν νὰ καταφᾶσι τοὺς Ἑβραίους ὁ λαός.
Σποῦν τῇς πόρταις μέσα μπαίνουν εἰς ταῖς τρεῖς συναγωγαῖς,
