Τριάδα εἰς ἓν πρόσωπον συναιρῶν, ἐδίδασκεν ὅτι οἱ μεταλαμβάνοντες ὤφειλον νὰ ἀναμιγνύωσιν εἰς τὸν ἄρτον των αἷμα παιδὸς κατακεντουμένου. Οἱ πλείονα δὲ ἐπιθυμοῦντες νὰ μάθωσι περὶ τοῦ ἐθίμου ἂς ἀναγνώσωσι τὴν πραγματείαν τοῦ Ἀρμενοπούλου «περὶ ὧν οἱ κατὰ καιροὺς αἱρετικοὶ ἐδίδαξαν», ἂς συνδυάσωσι ταῦτα πρὸς τὴν στάσιν τῶν Ἑβραίων κατὰ τοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνας καὶ ἴσως πεισθῶσιν ὅτι δὲν εἶνε ἀπίθανον ὅτι ὁ περὶ κατακεντουμένων παίδων θρῦλος προσεκολλήθη εἰς τοὺς Ἑβραίους, ἤτοι εἰς τὴν φυλὴν ἐκείνην, καθ’ ἧς ἄσβεστον ἀνέκαθεν εἶχον μῖσος, μάλιστα οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων.
Τὸ μῖσος δὲ τοῦτο μαρτυροῦσι καὶ ἄλλα διδόμενα, μάλιστα δὲ δηµώδη ποιήματα πρὸ τριῶν καὶ πλέον αἰώνων. Εἰς μακροσκελὲς τοιοῦτο δημοσιευθὲν ἐν Βενετίᾳ τῷ 1668, ἐπιγραφόμενον δὲ «Ἱστορία τῆς Ἑβραιοπούλας Μαρκάδας» βλέπει τις τί ἐφρόνουν περὶ Ἑβραίων οἱ κάτοικοι τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ ἔπος τοῦτο εἶνε περιγραφὴ τῶν ἐρώτων τοῦ Ἀλβανοῦ Δήμου καὶ τῆς Ἑβραίας Μαρκάδας, ἥτις ἀπαχθεῖσα ὑπ’ αὐτοῦ ἐβαπτίσθη. Οἱ Κωνσταντινοπολῖται, ἐμπαίζοντες τοὺς Ἑβραίους προσπαθοῦντας νὰ ἀνακαλύψωσι τὸ καταφύγιον τῆς ἀπαχθείσης, ἐγκλείουσιν αὐτοὺς εἰς τοὺς οἴκους των
«καὶ τὸ χειρότερον ὅπου τοὺς ἐσυνέβη
« ἦτο ὅτι κανείς τωνε τὴν σκάλα νὰ κατέβῃ
« οὐδὲ ποσῶς ἐδύνατο, γιατί τοὺς ἐπειράζαν
« καὶ «ἀρναοὺτ καριλερὶ» μὲ γέλοια τοὺς ἐκράζαν.
« Τέτοιαις ἦταν ᾑ ντροπαῖς καὶ ζάλαις τῶν Ἑβραίων
« ὁποῦταν περιδιάβασις καὶ γέλοια τῶν Ρωμαίων.»
Ἐν τῷ ποιήματι τούτῳ, δηµοσιευθέντι ὑπὸ τοῦ κ. Legrand ἐν τοῖς Poemes historiques, ἀναγινώσκει τις περικοπάς, αἵτινες παριστῶσι τὴν αὐτὴν κατάστασιν, ἣν ἐβλέπομεν καὶ χθὲς ἔτι ἐν Κερκύρᾳ, καί τι χειρότερον τῆς λιθοβολίας, ἣν ἐπισήμως εἶχον ζητήσει ποτὲ οἱ πρεσβευταὶ τῶν Κερκυραίων.
Παραπλήσιον δὲ γεγονὸς ἀπαγωγῆς καὶ βαπτίσεως Ἑβραίας ἀναφέρεται καὶ ἐν Κερκύρᾳ ἐν ἔτει 1776, ὅτε ὁ κόμης Σπυρίδων Βούλγαρης, υἱὸς τοῦ ἐφημερίου καὶ ἰδιοκτήτου τοῦ Ἀ-
