Καὶ ἀφοῦ ἐβυθίσθην καὶ πάλιν εἰς μακροὺς ρεμβασμοὺς ἀναλογιζόμενος μετὰ ποίας θαυμαστῆς ἀκριβολογίας γράφεται ἡ σύγχρονος ἱστορία διὰ τὰς ἐπερχομένας γενεάς, προςεπάθησα νὰ ἐξεύρω κατάλληλον τρόπον διὰ νὰ ἐξιλεωθῶ ἀπέναντι τῶν γειτόνων μου, τοὺς ὁποίους εἶχον διαβεβαιώσει ὅτι θὰ ἀνεκάλυπτα ἐξάπαντος τοὺς ἁρμοδίους!!
— Πλεῖσται ἰδέαι ἐστροβιλίζοντο εἰς τὸ κρανίον μου, ἡ μία χειροτέρα τῆς ἄλλης.
Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὅλαι αἱ κωμῳδίαι καὶ τραγῳδίαι πρέπει νὰ ἔχουν ὅπωςδήποτε μίαν τελειωτικὴν λύσιν, ἠναγκάσθην νὰ ἐπινοήσω καὶ ἐγὼ μίαν διὰ τὴν προκειμένην ἱλαροτραγῳδίαν.
— Τὸν εὗρον! τὸν εὗρον! ἐκραύγασα αἴφνης ἔξαλλος ἐκ χαρᾶς ὡς ὁ ἀρχαῖος Ἀρχιμήδης.
Καὶ πράγματι, μετὰ ὥριμον σκέψιν καὶ μελέτην, συγκεφαλαιώσας ὅλα τὰ γεγονότα, ἐκτιμήσας ὅλας τὰς περιστάσεις, τί ἀνεκάλυψα νομίζετε;
Ὅτι δηλαδὴ ὁ μόνος ἁρμόδιος νὰ ἰσοπεδώσῃ τὸ ἐπαναστατῆσαν ἔδαφος τῆς ὁδοῦ καὶ τὰς σχέσεις τοῦ δήμου πρὸς τὸ δημόσιον, νὰ σώσῃ τοὺς γείτονας, τοὺς ἑξαετεῖς Νίκους τῆς συνοικίας, τὰς παραμάνας, τους ὄνους καὶ τοὺς ὑπομαγείρους τῶν Πρεσβειῶν· νὰ ἀποσοβήσῃ ἐπικειμένας ἐθνικὰς συμφοράς, ἀφοῦ τὸ ζήτημα ἐλάμβανε τώρα πλέον εὐρείας διαστάσεις ἀπ’ Ἀθηνῶν μέχρι Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἠπειλεῖτο νὰ μετατοπισθῇ διπλωματικῶς τῇ παρεμβάσει τοῦ Τούρκου πρέσβεως, κατὰ τὰς πληροφορίας τῶν ἀντιπολιτευομένων φύλλων· ὁ μόνος ἁρμόδιος νὰ ἐπιφέρῃ τὴν θεραπείαν ὅλων αὐτῶν τῶν κακῶν οὐδεὶς ἄλλος ἦτο, οὐδεὶς ἄλλος ἔπρεπε νὰ ἦνε παρά… ἐγώ, καὶ μόνος ἐγώ!
Μάλιστα, ἐγώ! κύριοι!
