χανικὸν εἰς τὸ ζυθοπωλεῖον τοῦ Μπερνιουδάκη μεταξὺ τεσσάρων φιαλῶν ζύθου.
— Δόξα σοι ὁ Θεός! ἐσώθημεν τέλος πάντων! ἐκραύγασα.
Καὶ ἤρχισα νὰ τῷ διεκτραγῳδῶ τὰ ἐκ τῆς χάνδακος βάσανά μας.
Ὁ κ. νομομηχανικός, ἀφοῦ ἐστράγγισε καὶ ἄλλο ποτήριον ζύθου μέχρι πυθμένος, ἐσπόγγισε τὰ χείλη, ἤναψεν ἓν σιγάρον, διέταξε τὸν ὑπηρέτην νὰ τῷ φέρῃ καὶ ἄλλην φιάλην, καὶ εἶτα μετὰ στωϊκῆς ἀπαθείας, τὴν ὁποίαν ὁμολογῶ ὅτι ἐζήλευσα:
— Γνωρίζω τὴν ὑπόθεσιν, μοὶ ἀποκρίνεται. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχετε 
ὀλίγην ὑπομονὴν μέχρις οὗ λυθῇ ἡ μεταξὺ τοῦ δήμου καὶ τοῦ δημοσίου προκύψασα διαφορά, ἂν δηλαδὴ ἡ χαραχθεῖσα γραμμὴ πρέπει νὰ θεωρηθῇ ὅτι πίπτει ἐπὶ τῆς δημοτικῆς ἢ ἐπὶ τῆς δημοσίας ὁδοῦ, διότι ἂν ὑποτεθῇ ὅτι πίπτει…
— Μά, ἀγαπητέ μοι, ἕως οὗ διαλευκανθῇ εἰς ποίαν ὁδὸν πίπτει ἡ γραμμὴ τοῦ λάκκου, ἡ μισή Ἀθήνα θὰ ἐξακολουθῇ νὰ πίπτῃ μέσα…
— Καὶ ἐπὶ τέλους, φίλε μου, ἐγὼ εἶμαι ἀναρμόδιος, ἀφοῦ σᾶς εἶπα πῶς ἐπελήφθη τὸ Ὑπουργεῖον, μὲ διέκοψεν ἀγανακτήσας ὅτι δὲν κατενόουν τὰ πράγματα τῆς ὑπηρεσίας, ὡς μοῦ τὰ ἐξήγει.
Ἐπανέρχομαι οἴκαδε ἄπρακτος καὶ τὸ ἑσπέρας ἐκεῖνο, καθ’ ἣν ὥραν παραμάνα τις ἐξ Ἄνδρου εὐρυτάτων δια-
