— Φαίνεται πῶς θὰ μᾶς φέρῃ κι’ ἀπ’ ἐδῶ τὸ νερὸ ὁ καϋμένος ὁ δήμαρχος, γιὰ νὰ μὴ ψοφήσουμε τῆς δίψας!
— Ἐγὼ νομίζω, ἀπεφαίνετο ἕτερος, πῶς θὰ μᾶς βάλουν σωλῆνας τοῦ γκάζ, γιὰ νὰ μὴ σκοτονώμεθα τὴ νύχτα θεοσκότεινα.
Οὐδεὶς ὅμως ἠδύνατο νὰ μαντεύσῃ ὁποῖον μεγαλοφυὲς σχέδιον ἔμελλε νὰ περικλείσῃ τὸ παρόδιον ἐκεῖνο χάσμα. Πάντες δὲ ἀνέμενον ἀνυπόμονοι τὸ ἀποτέλεσμα.
Ἡ τάφρος ἐν τούτοις ἐσκάφη εἰς πλάτος ἑνὸς καὶ εἰς βάθος ἡμίσεος μέτρου.
Τὴν ἑπομένην οἱ ἐργάται ἐγένοντο ἄφαντοι. Παρῆλθε καὶ ἡ μεθεπομένη. Οὔτε ἐργάται, οὔτε σωλῆνες, οὔτε νερόν, οὔτε γκάζ, οὔτε τίποτε.
Καὶ ὅμως τὸ σχετικὸν ἔδαφος τῆς ὁδοῦ εἶχεν ἀναστατωθῆ. Οἱ ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῆς τάφρου ὄγκοι τοῦ χώματος καὶ τὰ ἐκ τῶν ρείθρων τῶν πεζοδρομίων καταλειβόµενα ὕδατα ἐβορβόρωσαν τὸ μέρος ἐκεῖνο. Στρώματα κονιορτοῦ, λόφοι, ρύακες, λίμναι, ἀκρωτήρια, χαράδραι, φάραγγες καὶ σπήλαια ἐσχηματίζοντο ὁλονὲν ἐν μικρογραφίᾳ, ἀλλὰ τόσον κυριολεκτικῶς, ὥςτε ὁ δημοδιδάσκαλος τῆς συνοικίας, ἀνήκων ἄλλως τε εἰς τὴν Νέαν Παιδαγωγικὴν Μέθοδον, ἐπωφεληθεὶς τῆς περιστάσεως, ὡδήγει ἐκεῖ ἑκάστην πρωΐαν τους μικροὺς διαβόλους τοῦ σχολείου — θέλω νὰ εἴπω: τοὺς μικροὺς μαθητάς του — διὰ νὰ τοῖς ἐξηγῇ; ἐπὶ τὸ ἐμπειρικώτερον, τὸ μάθημα τῆς γεωγραφίας.
